Πέτρα

Ο κόσμος μου είναι πέτρα μαύρη.

Ηφαίστεια  γη σκληρή.
Απάνω της φυτρώνει ένα κατάρτι.
Φυτρώνει κι ένα κάτι,
άυλος ατμός της πέτρας,
κάτι που έχει και δεν έχ' υφή.

Ψυχή. Μονάδα τ' όλου!
Τανύζεται στα όρια  ως άχρωμη φωνή.
Στον Ήλιο πάνω περπατάει ως  πουλί.
Γελάει.
Συνηθισμένη σ' ώρες θλίψης πιο πολύ.
 
Εκεί και το μικρό μου εγώ.
Μοναχικό σ' όλο αυτό εκεί.
Εγώ.
Κατάρτι στου χαμού τον ερχομό.
Στυλώνω τη ματιά στ' απείρου την ηχώ.
Μαθαίνω μέρα με τη μέρα 
πως ν' αγκομαχώ!
Κι όπως σφυράω στον άνεμο
αδιάφανο  τραγούδι της ερήμου,
χάνεται κι η φωνή μου
στον πλησιέστερό μου αστερισμό.

Μικρή ζωή....Πέτρα μου μαύρη......

Άχαρη ψυχή!
Κι αν όλα είναι γύρω θλίψη
και ματιών υγρή ροή
κι αν δεν υπάρχει αρχή χαράς
πάνω στην πέτρα τη σκληρή,
ένα τραγούδι της ερήμου
είν' η φωνή μου,
μα την λατρεύω την πανάρχαια ζωή!!

Γιώργης Π. Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης
Από τη συλλογή
ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ