στην πέτρα

Ο Δρυμών ήτανε ένα δάσος από Δρύες
που είχαν χέρια , πόδια και μαλλιά,
φωνή νυχτός και φως στις άκριες των βλαστών,
γυναίκες λες, όμορφες , πράσινες,
που γένναγαν στη σκοτεινιά οξυγόνο,
συγνεφάκια και χαρά Θεού.
Ζώσες ψυχές, κορμοί δενδρών περήφανων.
Μα ήρθε ύστερα ο Κόνων,
ναύαρχος, οπού την ήττα είχε υποστεί
κι όλα του τα καράβια τού τα είχε πνίξει
ο ισχυρός του εχθρός.
Απέραντ' η κακία των ανθρώπων!!!
Έσφαξε τις δρυάδες και τις δρύες
και σκάρωσε καράβια άλλα, από σώμα δένδρου,
για να ναυλώσει μίσος εναντίον
τού ισχυρού του εχθρού κι εκδίκηση να πάρει.
Απέραντ' η κακία των ανθρώπων!!!
Αίμα φυτών περήφανων
στην πέτρα έσταξε πολύ
κι η πέτρα, γκρίζα ακόμα εκεί,
το έγκλημα της σφαγής αμάχων μαρτυρεί,
στο χώρο που δεν έχει δρύες πια,
μα που χωριό εγίνει με το όνομα
Δρυμώνας.
Της ψυχής μου!!!
Που ύστερα φύτρωσε εκείνη εκεί...
στην πέτρα......κι έχει πόδια , χέρια και μαλλιά,
σαν δρυς υπό σφαγήν που μοιάζει.....

Γιώργης Π. Κασιμάτης- Δρυμωνιάτης
Από τη συλλογή
ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Εικοσιεφτά χρόνια μετά τον απαγχονισμό του νεαρού τότε Ποιητή, (18.10.1985), θυμήθηκα πως, λίγες μέρες μετά το θάνατό του, είχα γράψει ένα ποίημα γι' αυτόν. Κι είπα να το μοιραστώ μαζί σας . Σκανάρισα λοιπόν το Τετράδιο ποιημάτων μου εκείνης της εποχής , στο οποίο είχα καταχωρίσει μια μικρή συλλογή που την έλεγα "Στίχοι και αντιστίχοι".

Γιώργης Π. Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης

Πεφταστέρι στο τετραπέλαγο

Στο νησί των δεκάξι ωραίων ανέμων
σκιά κινδύνου, σεισμός καραδοκεί.
Η ενέργεια ‘ναβλύζει
από τις πέτρες κι από τη θάλασσα.
Έν’ άστρο ψηλά σημαδεύει αθώα
να πέσει ολόλαμπρο κρυφά στην ψυχή μου.

Έλ’ άστρο μου! Έλα φωτιά!
Στο τετραπέλαγο νησί της αγάπης,
στων δεκάξι ανέμων το απάνεμο απάγκιο,
έλα δαίμονα, έλα τρέλα,
έλα ποίηση, κρυφό πεφταστέρι
της άκρας ψυχής μου.

Στο νησί της ζωής μου
πέσε αστέρι μου, αγκάλη ανοίγω.
Ορθό σαν θάνατος πέσε βαθιά μου.
Ορθό σαν θάνατος, είσαι η ζωή μου!

Στο Νότο Είναι μου
όλα τα σύμπαντα και η γη μου ένα.
Ένα κι εμείς, Κόρη τ’ αφρού, ω, αγία μου!
Στο νησί–όνειρο,
στων δεκάξι ανέμων την κουπαστή,
ποτέ ναυαγοί, αεί έρωτας,
εγώ κι εσύ
κρυφίως ένα, πεφταστέρι μου……

Γιώργης Π.Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης
Από τα ΕΡΩΤΑΡΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ

έλα μου

Ονειρέψου τ' άλλο,
το γνήσιο φως
που απ' αγάπη πηγάζει.
Κι έλα μου να πράξουμε.
Αν αλλάξουμε το εγώ,
θ' αλλάξει το σύμπαν.

Γιώργης Π. Κασιμάτης - Δρυμωνιάτης
Από το ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΠΟΙΚΙΛΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

Αίολος στο έωλο

Κολυμπώ μέσα στο αμνιακό υγρό της ύπαρξης.
Μετέωρος κι αίολος στο έωλο σύμπαν διάγω βίο.
Πλανητεύομαι πέριξ ενός Ήλιου Θεού, έμβρυο φωτός.
Ορώ μόνο τα όρη των ματαιοτήτων.
Διάττων παρελθοντικός
χρόνος έρμαιο του μηδενός. Πριν τι , μετά τι;
Ολούθε χάος ολόγυρα απ' το εγώ κι απ' το είμαι.
Αλλά κι εγώ κι όλοι γύρω μου, μετέωροι κι αίολοι,
όλοι κάτι νομίζουμε πως είμαστε , ύλη, αιθέρας, κάτι....
Κάτι φρέσκο στο έωλο λέμε...κάτι ημέρας αυγό..κάτι....
Νομίζουμε. Δεν είναι ενύπνιο. Νομίζουμε.....
Κι είναι όμορφο μες στο σύμπαν το νομίζειν!!!!!!

Γιώργης Π. Κασιμάτης- Δρυμωνιάτης

Από την ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Μέρα φωτός

Λάμπει η μέρ' απ' άκρου εις άκρον.

Ήλιος πολύς στη στενωπό

κι εντός μου μια φωνή φωνάζει

για τη χαρά πολλά να πω.

Είν' η φωνή των ονομάτων

και των γλυκών μου αμαρτημάτων

που σαν Θεούς μου τ' αγαπώ.

Κι όταν ο Ήλιος λάμπει ενδόξως

απ' άκρου εις άκρον στη ψυχή,

πετώ μαζί τους στ' άνωθέν μου

κι υμνολογώ Γη και Ζωή!

Λάμπει η μέρ' απ' άκρου εις άκρον.

Δεν ξέρω να το γράψω. Πως;

Μα είμαι ευτυχής π' αδράχνω Ήλιο.

Είμ' ευτυχής που ζω στο φως!

Γιώργης Π. Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης

Από τη συλλογή

ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΑΙΜΑΤΑ ΚΙ ΕΡΩΤΑΣ

Emma Shapplin & George Dalaras - Spente le Stelle (live)

Επώαση

Αναγάλλιασα μες στην ευεξία του εφαρμοσμένου ονείρου.
Κι όπως γυμνώθηκα μπρος απ' το υπέργειο σώμα της,
όπως εκσωματώθηκα όλος μπρος απ' το όλβιο φως της,
έγινα ουρανός που ποθούσε κατακλυσμό, κατηδονισμό,
μετέωρος, ουράνιος παλλινδρομιστής, φεγγοδότης Ήλιος,
αείζωος, φυσίζωος σπορέας ανέμων στην ύλη έγινα.
Κι ήμουνα μέσα την ώρα που ήθελε ο χρόνος της. Όλος δόλος.

Ύστερα, φεύγοντας αέρινη κι όμορφη, σαν Σελήνη,
κουβάλαγε κάτι πολύ δικό μου εντός της.
Χμ....το πολυαγαπημένο μου εγώ, συμπιεσμένο
σε λευκό υγρό περιτύλιγμα πύρινης δίψας.

Με επώαζε κουβαλώντας με 'ντός της
η μήτρα μητέρα των πάντων..

Γιώργης Π. Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης
Από την ανέκδοτη συλλογή
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ