Για έναν πρίγκιπα νεκρό

Ήταν νεκρός

πάνω στον γυάλινο σταυρό του.

Φτυστός Χριστός,

μ’ ένα ακάνθινο στεφάνι στα μαλλιά του

και με μια θλίψη ολική

μες στη ματιά τη νεκρική.

Αλλόκοτα όμορφος νεκρός

ο πρίγκιπας του λόγου!

Τον είχαν ονομάσει Ποιητή.

Μ’ αυτός ήταν μονάχα ένας αλήτης.

Πλανήτης

μες στης σκέψης την απέραντη απλωσιά.

Στην μοναξιά των άστρων καταλύτης.

Στων αισθημάτων τους αιθέρες βασιλιάς.

Δεν άντεξε την τόση ομορφιά

μέσα στην τόση δυστυχία

των πολλών ανθρώπων.

Απέδρασε

με πέντε πρόκες στην καρδιά.

Χλωμό φεγγάρι τώρα πια

τ’ ωραίο πρόσωπό του.

Απάνθρωπη του κόσμου η σκοτεινιά,

κατευοδώνει στο κενό

τα όνειρά του.

γ.π.κ-δρ.

Από την «ΕΝ ΠΛΩ»

στο δίχτυ της αράχνης

Ποτίζει η ομίχλη το άνυδρο χωράφι.

Ο Ήλιος έπαψε να κουβαλάει χαρά.

Μέρες  γεμάτες γκρίζο και μαβί.

Ω, χρόνοι σκοτεινοί! τα μαύρ’ αστέρια

μου κουμαντάρουν τώρα τη νωπή τη συμφορά.

Ποτάμι δεν υπάρχει πια στη χέρσα χώρα.

Τα χελιδόνια λοξοδρόμησαν

κι η άνοιξη διαβαίνει στη σιωπή.

Ώχρα τη θάλασσά μου βάφει.

Ετάφει

των ονείρων η σπουδή

κι ο λόγος πια δεν έχει λόγο.

Βουβή των νυσταγμένων η ψυχή.

Ηχεί μονάχα των κερμάτων η ορφάνια

στη γη που κάποτε στα μάρμαρα εδάνειζε ζωή.

Τα δανεικά..τα δανεικά με θανατώνουν.

Μα πως; Εγώ δεν ήθελα πολλά.

Γιατί δανείστηκα την ψεύτικη χαρά;

Γιατί τυλίχτηκα στο δίχτυ της αράχνης;

Αχ, αίμα που απ’ τα μάτια μου εκχυλίζεις,

συχώρεσέ με που σε πούλησα φτηνά.

Ως η ψυχή διέφυγε από τις τρύπιες φλέβες,

τι ελπίδα να έχω τώρα πια;

Νυστάζω απ’ το πρωί ο φουκαράς.

Στο δίχτυ της αράχνης πιάστηκα γερά.

Ελπίδα, ..αχ, αδίκως πια με διαπερνάς...

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης

Από την " ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΟΝΕΙΡΟΓΡΑΦΙΕΣ"

η μέσα

Στις μολόχες και στα χαμομήλια

άπλωσα χλωρή ψυχή.

Άναψα τα καντήλια της αστροφεγγιάς

κι άκουγα τη φωνή τη μέσα μου.

Σου έψελνε , πριγκηπέσσα μου,

σου έψελνε η μέσα μου

τον ύμνο της ζωής

στα λιβάδια της Άνοιξης.

Στα ρουμάνια, πέρα στις κοιλάδες,

στων νερών τις διαδρομές,

έστησα τις λιακάδες που συ πόθησες

κι άκουγα τη φωνή τη μέσα σου.

Όρθια στην τραβέρσα σου,

μου έψελνε η μέσα σου

τον ύμνο της ζωής

στα λιμάνια της ύπαρξης.

Στο μικρό σπιτάκι μέσα, λύχνος

η χαρά του έρωτα.

Ακλούθησα το ίχνος των αιμάτων μας

κι άκουγα τις φωνές τις μέσα μας

που έψελναν στην κοντέσσα μας,

την τρυφερή την μέσα μας

τον ύμνο της ζωής

στο κρεβάτι του έρωτα.

Γιώργης Δρυμωνιάτης

Από την "ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΗΜΑΤΑ"

εν χο(ω)ρώ στα κύματα

εν χο(ω)ρώ  στα κύματα

Αφρός πάνω στα κύματα.

Λευκά μου ατοπήματα

κρατάτε με γερό,

δεν έχω πια καιρό

γι’ άλλα ονείρατα

Θαλασσινά σκιρτήματα,

κηδέψτε μου τα κρίματα

στ’ απέραντο νερό,

δεν έχω πια καιρό

γι’ άλλα ονείρατα

Πολλά πια τα χτυπήματα

και λίγα τα φιλήματα.

Αγέρι μου ιερό,

δεν έχω πια καιρό

γι’ άλλα ονείρατα

Και νάτα τα μηνύματα!

Καρδαμωμένα μνήματα

μου ψάχνουν τον ντορό.

Δεν έχω πια καιρό

γι’ άλλα ονείρατα

Ελπίδες μου, σεις, θύματα,

μεγάλα μικροκύματα,

τελειώστε το χορό,

δεν έχω πια καιρό

γι’ άλλα ονείρατα

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Από την «ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΗΜΑΤΑ»

Μετεο

Μετέωρος στο χάσμα
μεταξύ χρόνου και νου
έψαχνε την έκτη αίσθηση.
Κι ήρθαν δυο μάτια
κι ένα χαμόγελο άσπιλο
και χείλη υγρά,
μελωδίας κύμβαλα,
και σώμα που ίδρωνε
στους ρυθμούς της καρδίας
και φως που έρχονταν
απ’ το χορό των άστρων
και βρήκε ο μετέωρος
την αίσθηση την έκτη.
Και είδε τον κόσμο
με τα μάτια του έρωτα
κι ήταν απέραντα
όμορφος ο κόσμος
κι ήταν ο μετέωρος
μέγας μες στο σύμπαν….
απέραντα όμορφος
ο κόσμος των ερώτων….



Γιωργης Π Δρυμωνιάτης
Από την "ΕΝ ΠΛΩ"