Εσύ, η μέσα στη σιωπή

Εσύ, η μέσα στη σιωπή.

Ω, Μούσα, συ που μαγεύεις όλους

τους γερασμένους  Ποιητές

με το σπιρτόζο των ματιών σου χρώμα,

με τους στίχους τούς γεμάτους όνειρο,

με των νιάτων σου την όλη ευμορφία,

συ που τους κάνεις να παραληρούν

στη σκέψη πως μπορεί μια νύχτα μόνο, έστω,

αν τους δοθείς,

άξιους πάλι να τους κάνεις εραστές

κι οι γκρίζοι κρόταφοί τους ,

μέσα στη σκέψη της δικής σου ηδονής,

παίρνουνε πάλι χρώμα κορακί,

ω Μούσα, ξελογιάστρα συ των ώριμων ,

ιδεατή ερωμένη, ξεμυαλίστρα

των θολών επιθυμιών,

έλα μια νύχτα μόνο και σε μένα,

στη ραστώνη των νεκρών μου ποθητών

ακούμπα φως,

κάνε και μένα να θαρρώ ότι μπορώ

τα όσα ποθώ!

Κι ύστερα φύγε, τρέξε και στους άλλους πάλι.

Πρόλαβέ μας όλους τους φθαρτούς.

Χωρίς τον δούρειο έρωτα,

τι θα ‘τανε η πένα η χλωμή

των γερασμένων ποιητών;

Μια μαλθακή υποστολή

πάνω σε σώμα αδύναμο,

μια τρυφερή ανάμνηση

σε σκοτωμένα χρόνια,

μια γερασμένη πένα δίχως πνεύμα,

αν δεν ήσουνα εσύ.

Των γερασμένων ποιητών ,

συ είσαι η μόνη ανάσταση,

ω Μούσα νεαρή

κι απ’ όλους είσαι πολυπόθητη,

εταίρα ωραία και σοφή

και, στ’ όνειρό τους, 

καθενός είσαι δική!

Ω Μούσα πολυθρύλητη,

των Ποιητών πλανεύτρα εσύ!

Αλήθεια!  Και δικό μου είσαι

καρποφόρο ψέμα!

Μες στων δακρύων μου τη σιωπή,

σταγόνα κάλλους μού είσαι!

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης
Από την ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΠΟΙΚΙΛΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

Στερνή γραφή ή Ο Τίμος σε αγγελία

Μ’ έχει προσβάλει μια ευχαρίστηση τελεία.

Προσμένω τώρα πια την ύστερη αγγελία.

Απέθανεν, θα λέει, εντίμως και νομίμως,

ο κακομοίρης, ο καλός , ο Τίμος.

Μα συναξάρι, ω…ναι…δεν θα μου φκιάξουν. 

Ούτε εικόνα μου με δέος θα κοιτάξουν.

Μόνο τα κόκαλα, 

καθώς από τις σάρκες θ’ αποκλίνουν,

με οίνο ερυθρό θα μου ξεπλύνουν

και του νοός τον οχετό θενά ‘ποφράξουν.

Με κάτι λέξεις τρυφερές, ψαλτών χορός…

.. μνήμη αιωνία …τόπος χλοερός..

κατάταξον αυτόν και δεύτε τελευταίον…

Ως τυφλοπόντικα, γενναίον αρουραίον.

Αύριο μες στο χώμα θα με χώσουν,

αφού πιο πριν τη διαφυγή θ’ ανακοινώσουν.

Καλώς. Ωραία τούτ’ η αγγελία.

Θα μοιάζει σαν στερνή απαγγελία

ενός μικρού και τιποτένιου ποίματός μου.

Ο θάνατος, θα πουν, ήταν εντός μου

ανέκαθεν. Προς χάριν του, σου λέει, ζούσα

στην ομορφιά μου όλην μέσα και στα λούσα.

Μα τώρα..να…το ολικό μηδέν πηλίκο.

Μια αγγελία. Για των παθών μου την ταφή

θα σας μιλά. Ουά-ουά, στον ύστερό μου οίκο.

Και τ’ όνομά μου στο σταυρό. Στερνή γραφή.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης

Από την ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ