Είσαι συ.
Δακρύζει το χώμα , δακρύζει
ψυχή στη ρωγμή
κι η ορμή των νερών
στον άγριο χείμαρρο της καρδίας.
Καίει φωτιά τα πανιά.
Φόβος Θεού ο θάνατος.
Μα εσύ μη φοβού,
Μαριάμ των Αγγέλων,
με το βλέμμα το κόκκινο.
Απ’ το φλέγμα της λύπης
δεν θα πνιγεί ο έρωτας.
Ήλιος ποταμός,
αίθριος καιρός.
Στα μεγάλα ταξίδια που ρέει
ο νους
ρότα τού κρατούν τα μικρόνειρα.
Σημαίνει μια ηχώ στο διάστημα.
Φωνή μου, φωνή μου,
στον αντήλιο των άστρων γυμνή!
Σκότωσε τη σιωπή μου
με την ανάσα σου.
Θα πεθάνει η νύχτα
σαν φυτρώσει το φως.
Κι είσαι συ το φως
που ορέχτηκα,
Σελάνα Μαρία του πόθου.
Γιώργης Δρυμωνιάτης
Από την ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ