Στο άσυλο της ύλης

Στο άσυλο της ύλης

Με κηδέψανε  όρθιον οι νεκρές μου οι νύχτες

κι αποσπέρι στον τάφο μου τα πουλιά του κακού.

Αντιπέρα στο πέλαγος αρμενίζουν δυο δάκρυα

που τα μπάρκαρα πίσω μου να ποτίζουν το αίμα.

Ένας Ήλιος πορφύριος ξαστερώνει το μνήμα

κι η ματιά τού εσχάτου μου σε ζυγίζει ζωή.

Απ’ τα πλούτη δεν μου ‘μεινε παρά μόνον η πένα

κι απ’ τη δόξα δεν κράτησα παρά μόνον το ψέμα.

Στο αιώνιο άσυλο των νεκρών μου κυττάρων

ηρεμία και θάνατος. Και το φως ξεχασμένο.

Πόση θλίψη! Με νίκησαν οι ορδές των βαρβάρων.

Στο αιώνιο άσυλο των νεκρών μου κυττάρων

το μηδέν εναπόθεσα στην ιλή του παντός.

γιώργης Π. δρυμωνιατης

Από τη συλλογή:

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΓΡΑΦΗ