Και δεν φοβούνται πλιο.

Πεθαίνοντας , αναρρώνει κανείς

απ’ την κακιά αρρώστια
που του ‘τρωγε τα σκώτια,
θεραπεύεται κι η ματιά του
από τον πόνο του φωτός
επί της ωχρής κηλίδας,
όλα περνούν
κι ο νους περνά
και δεν τυραννά
και δεν παιδεύει πλιο,
μένουν μονάχα η ραχοκοκαλιά
και το κρανίο με τις δυο κώχες,
ωραιότατο,
κάμποσα παγίδια κι η ωλένη ,
η κερκίνη, κνήμη, λεκάνη
χωρίς εντόσθια,
όλα άδεια, πολύ άδεια,
άδεια κι από πόνο
κι από χαρά κι από έρωτα,
τα ερείπια της πρώην ψυχής,
ακατοίκητα,
ολομόναχα είναι τούτα
τα κόκαλα,
αλλά όλο χαρά μες τη θλίψη τους
και δεν φοβούνται αρρώστια πλιο.
Σαν δεν φοβάσαι το θάνατο,
τίποτα δεν φοβάσαι…
Ωραία που είναι!!

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ

Από τη συλλογή "ΠΗΛΙΚΟΝ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ"