Άκου τι ρωτώ!

…..κάποιαν ημέρα του κακού καιρού,
π’ ο Ήλιος χλόμιασε και μύριζαν άσχημα οι ακτίνες,
πόναγαν πάλι τα καρούμπαλά μου,
πύον το ποιόν μου, μ’ αίμα μαζί.
Τι μέρα και τούτη της δυσκολίας!
Πόσο μού αρνήθηκε ο χρόνος
τη δικαίωση! Γιατί; Πονούσα, βριζόμουνα,
αδικούσα κι εγώ το εγώ, λες κι εξαρτιόταν από μένα
το να γίνω σπουδαίος…..
Θυμάμαι, πόναγαν πάλι
τα καρούμπαλά μου εκείνη την ημέρα
του κακού καιρού,
χαλάζι καρύδι εξ ουρανού είχε πέσει
ανάμεσα στα εκατομμύρια νόμους των ανθρώπων
κι είχα ακάλυπτη την κεφαλή, ω τι πόνος!!
Καθόμουν απέναντι και η δικαιοσύνη
του Θεού μού ήταν εχθρός χωρίς αιτία,
τη μέρα εκείνη του κακού καιρού.
Οι άλλοι, οι πολλοί, οι ημιάγριοι του πολιτισμού,
δίπλα και παραδίπλα , δεν πόναγαν ,
καμπουριασμένοι μεν, καλοκουρδισμένοι δε,
συνεπείς με την εργασία τους στην κλοπή
ή όχι, όμως ήσαν συνεπείς στην αγορά
του αγοραίου έρωτα, του αγοραίου εγώ τους,
κύριοι σαν άρχοντες, με τη θέση τους στρογγυλή,
οι πολλοί μέσα στην νομιζόμενη ευδαιμονία τους.
Χαζά ευτυχείς εξ αιτίας της ευμάρειας, τύποις ευτυχία,
ζωντανοί και ζωηροί μέσα στον τάφο της καθημερινότητας.
Γελούσαν και πίνοντας ουίσκι, βότκα, τζίν, …χα,χα,χα….
ξύναν τους όρχεις τους οι πολλοί, πολύ ευχαριστημένοι…..
…..κι εγώ σήμερα πια,
ξύνοντας τα καρούμπαλά μου εγώ,
που με πονούν διαρκώς,
πύον με αίμα, κακή πληγή αυτά τα ακρούμπαλα
κι όπως τα ξύνω, ρωτώ, εσάς ρωτώ:
Αν δεν ήμασταν κακοί, θα είχαμε χρεία νόμων;
Αν δεν ήμασταν ηλίθιοι, θ’ αναγκαιούμασταν εξουσίες;
Άκου τώρα τι ρωτώ κι εγώ!!
Στην έκθεση μηδέν. «Εκτός θέματος»,
θα ειπούν οι δάσκαλοι, «ρωτάς αναπάντητα, ανόητε».
Αυτό θα μου ειπούν, να μου το θυμηθείς….

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ

Από τη συλλογή " ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ"