Δρόμοι

Στα μέρη που ο Αύγουστος είναι μεγάλος ταξίδεψα
κι είδα το φημισμένο φεγγάρι να βγαίνει
σαν το νεκρό κεφάλι ενός Καίσαρα,
μέσ’ απ’ το αίμα. Κόκκινο!
Κι ενώ όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη,
εγώ πισωγύρισα, την απαρνήθηκα,
εγώ μόνος μου πήρα τον κακό καγαθό παράδρομο
π’ οδηγεί στη μοναξιά των ονείρων αστέρων.

Καλώς ήρθες Άνοιξη τώρα να μου κάνεις ωραία παρέα.
Καλώς ήρθες Άνοιξη της ολιγοημέρου ανάστασης.
Με τη φωνή του Γκιώνη δεν θα τρομάξει τ’ Αηδόνι.
Ας μείνουμε λοιπόν του λοιπού εδώ, να χορέψουμε
-κι εγώ μαζί σας-
σαν μέλισσες πάνω σε στήμονες,
σαν πολύχρωμες ψυχές πάνω στον ύπερο,
μικροί δρόμοι εδώ, κυκλωτικά στης ζωής τ’ αμπέλια

και ποτέ ας μη φτάσουμε στη Ρώμη

των πολλών μωρών,

ποτέ ας μη μας βγάλουν οι δρόμοι
στα μέρη που το φεγγάρι ανατέλλει νεκρό.

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ

Από τη συλλογή "ΖΩΜΟΣ ΦΩΤΟΣ"