ένεκα ψυχής

Στο δρόμο με τις φάμπρικες γυρίζω.

Ψυχή εν μέρει σκοτωμένη,

εν μέρει ευτυχής.

Έτσ’ είναι όλα.

Διπρόσωπα τα πάντα, όσα γνωρίζω

κι η ύπαρξή μου όλη

αληθής κι αναληθής.

Κι όμως, μ’ αρέσει που διέρχομαι,

που όσα νιώθω τα βιώνω.

Ενώ οι πέτρες, πάντα πέτρες μένουνε,

ηλίθια ύλη

δίπλα εκεί που εγώ λιώνω.

Εγώ είμαι άλλο

κι άλλο η άλλη ύλη.
Ένεκα ψυχής.

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ

Από τη συλλογή

"ΑΝΘΟΛΟΓΟΔΟΧΕΙΑ"