Μέχρι να εξατμιστώ.

Μέχρι να εξατμιστώ.

Γέλασε το άπειρο και με γέννησε

τις στεριές να κρύψω με υγρή χαρά

και τα σκότη κάτω, στους βυθούς να σβήσω,

αντικατοπτρίζοντας το μεγάλο φως.

Γαλανά τα χρώματα, με περίλουσαν

κι οι αντάρες πέρα, του πελάγους μου,

στο κορμί τού κάβου αποκρούστηκαν.

Σπιθαμές αιμάτων στα γαλάζια βάθη μου

κι όνειρα ανείδωτα στις σπηλιές μου χάθηκαν,

μα, όπως μελωδούσανε τα θαλασσολούλουδα

μέσα στην αιώνια των νερών σιωπή,

άνθρωποι γεννιόντουσαν πάνω στ' άγρια βράχια μου,

άνθρωποι που θάνατο κουβαλούσαν πάντα

κι όσοι κι αν γεννιόντουσαν, τόσοι και πεθαίναν.

Μα η ανθρωπότητα ήτανε παιδί μου

που έστεκε αθάνατο πάνω απ’ τα νερά.

Μακρινές μου ώρες, όλβιες στιγμές,

μήτρα μου υδάτινη, μην πάψεις να γεννάς.

Στων ανθρώπων τα έσχατα και τα πρώτα δάκρυα,

μύρο η αλμύρα μου εσαεί ας είναι

κι άνθρωποι ας υπάρχουν μέχρι να εξατμιστώ.

Αν είναι να χαθούνε, μαζί τους να χαθώ,

μάνα και ψυχή τους, η θάλασσα εγώ. 

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης

Από την ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ