Κάτι σαν έρωτας που μοιάζει
Σήμερα κλάδεψα τις τριανταφυλλιές μου.
Είναι αλήθεια πως πληγώθηκα,
δεν είναι εύκολη δουλειά
το χάδι πάνω σ' ακανθώδες κάλλος.
Μα τί και πως πληγώθηκα;
Σαν τις ποτίσω με το αίμα μου,
εξαίσια φουντώνουν και το πορφυρό μου
όλο το πίνουνε προς δόξαν του Θεού,
μα και δική μου!
Κι, Άνοιξη, όλο μου το δίνουν πίσω
στα πέταλά τους να το πιω.
Ναι , τις λατρεύω μ' όλα τους τ' αγκάθια.
Κι όσο κι αν μου τρυπούν τα δάχτυλα,
τόσο και πιο πολύ θα τις χαϊδεύω!
Για να παλεύω την εκ φύσεως μοναξιά μου
μ' εκείνες, που μες στη φύση τους μονάχα,
μέσα στον τέλειο κύκλο της ζωής τους
μια με γαληνεύουν, μια μ' εκτοξεύουν αψηλά,
πιο πάνω κι από τ' άνθη τους τα τόσο ηδονικά,
πιο πάνω κι από τον ηδύ τον πόνο
των μικρών τους τρυπημάτων.
Τον πόνο που στο ένα εντέλει οδηγεί.
Στη σμίξη των αρχέγονων αιμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου