32 φράπες κι ένα γλυκολέμονο

32 φράπες κι ένα γλυκολέμονο

(κάντε κλικ εδώ και διαβάστε e-bookιον Ποίησής μου. Ευχαριστώ!)

Ο κύριος Φράγκου κι εμείς

Ο κύριος Φράγκου κι εμείς

Τον νεκροθάφτη μας τον λέγανε Φράγκου.

Κύριο Φράγκου, με μαύρο παπιγιόν.

Αλλά εμείς δεν του δίναμε καμία σημασία

όσο κυνηγούσαμε τα φράγκα

κι αγωνιζόμασταν όλο για πιο πολλά φράγκα

και τσιγκουνευόμασταν να δώσουμε φράγκο

και νοιαζόμασταν διαρκώς πώς

θα εξοικονομήσουμε περισσότερα φράγκα

κι όλο, τα φράγκα που χρωστάγαμε,

κοιτάζαμε να τα ρυθμίσουμε ευνοϊκά για μας

κι ύστερα ένα σωρό φράγκα ξοδεύαμε

για ένα σωρό πλασματικές ανάγκες

και το κράτος μάς έλεγε «εννιά στα δέκα,

δικά μου τα φράγκα σας»

και πάλι κυνηγούσαμε με μανία τα φράγκα

που ποτέ δεν ήσαν αρκετά για την απληστία

τη δική μας και του κράτους μας.

Η ζωή μας όλη , φράγκα ήτανε.

Ώσπου, μια μέρα μας ανέλαβε ο Φράγκου,

ο κύριος Φράγκου με το μαύρο παπιγιόν

και με δυο χιλιάδες φράγκα μόνο

μας έκοψε όλες τις ωραίες συνήθειες

και μας ρύθμισε σε άπειρες δόσεις

όλες μας τις οφειλές προς το θάνατο

και τότε το κράτος έβγαλε σε πλειστηριασμό

τον τάφο μας για να πληρώσει τα δανεικά.

Κι ησυχάσαμε πια.

Άφραγκοι, στον ουρανό στεγαστήκαμε,

ως σκόνη.

"Φάε , κράτος, τα φράγκα μας", 

φωνάζαμε αφ' υψηλού

κι ο κύριος Φράγκου, χα! ο κύριος Φράγκου

συνέχισε να θάβει τελετουργικά

ανθρώπους κι όνειρα...

Γιώργης Δρυμωνιάτης
Από την ομώνυμη Ποιητική συλλογή του

Θέλγα πρόλογος

Χάκερ

Στη μνήμη του Μεγάλου Στίβεν Χόκινγκ
που ήξερε καλά πόσο εύκολα μπορεί
η Φύση μας να εκδικηθεί τον ασεβή πολιτισμό μας.

Χάκερ

Και ξαφνικά ένα παράδοξο συνέβη.
Αυτό που λέγαμε μαγνητικό πεδίο
κι είχε δυο πόλους κι ήταν όλ’ η Γη
ένας μεγάλος κι ικανός μαγνήτης,
για λόγους που δεν τους χωράει ο νους
εχάθηκε εξαίφνης σε μια νύχτα.
Και τότε γκρεμιστήκαν διαμιάς
οι πιο σπουδαίες μηχανές
που είχαμ’ εφεύρει.
Καμιά δεν ημπορούσε πια
ηλεκτρισμό να παραγάγει
και σκοτεινιάσαν μονομιάς
απ’ άκρου εις άκρον όλες
οι μεγάλες πολιτείες του ντουνιά.
Χωρίς μαγνήτη και ηλεκτρισμό
τ’ αεροπλάνα δεν πετούσαν πια,
τα πλοία ακυβέρνητα κουφάρια
στων ωκεανών τη μέση,
τα αυτοκίνητα σταμάτησαν
να τρέχουν σαν τρελά
κι όλου του κόσμου τα κομπιούτερ
νεκρωθήκαν.
Το δίχτυ που είχε τυλίξει όλη τη Γη
και που τα πανθ’ ορούσε,
κουρέλι εγίνει εν μιά στιγμή.
Οι μηχανές των Τραπεζών δεν ήσαν ικανές
να εισπράξουν, να πληρώσουν
κι όλο το χρήμα το ηλεκτρονικό
-ήταν που ήταν ψεύτικο-
με μιας ανύπαρκτο εγίνει.
Σταμάτησαν οι πλειστηριασμοί,
οι εφορίες καταρρεύσαν,
τα όπλα του στρατού σχεδόν μηδενιστήκαν,
σταθερά και κινητά
δεν ομιλούσαν πια
κι η τηλεόραση, ω Χριστέ
και Βούδα μου κι Αλλάχ μου,
μια μαύρη σιχαμένη οθόνη
στα μάτια μας μπροστά.
Οι νόμοι όλοι των κλεφτών
χάσανε όλη την ισχύ τους.
Στα πρόβατα μείναν οι κάρτες αμανάτι.
Μα βοσκή δεν είχε πια.
Τ’ ΑΤΜ στέρφα μαντέμια στη γωνιά.
Σε μια τρομακτική νυχτιά
κατέρρευσε όλος ο τρανός πολιτισμός
των τάχαμου ισχυρών Βαβυλωνίων.
Βαβέλ, ωιμέ!.
Ω, Θε μου!
πόσο χάκερ είναι ο Θεός
κανείς απ’ τους σοφούς
δεν το είχε καταλάβει!

Γιώργης Δρυμωνιάτης

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ

Αφιερωμένο σε όλους εσάς που θα μας ακολουθείσετε στην

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ

Συμπόσιο

Στην αιώνια εορτή της αγάπης

θα είμαι διαρκώς παρών.

Στον αέναο χορό της ζωής

χορευτής σ' έκσταση θα είμαι.

Κι όσο μπορώ θα μονοδρομώ τη ρότα μου

προς τα εκεί που κατοικεί η Ποίηση,

για να δύναμαι αιώνια ν' αγαπώ

κι ατελεύτητα να χορεύω με τη ζωή μου

κι εκείνο το "μαζί" ν' απολαμβάνω

όταν εσάς αγκαλιάζω

στα σταυροδρόμια που συναντιούνται

τα όνειρά μας με τις πράξεις μας

Γιώργης Δρυμωνιάτης

Το Καλλιτεχνικό Σωματείο

επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας ημέρας Ποίησης

οργανώνει

τριήμερο συμπόσιο με τίτλο:

Ευμολπιδών 9α, Γκάζι , Αθήνα