ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΚΗΠΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
O χρόνος, ο χαζορολογάς, τα ρολόγια μ' όλα έχει χαλάσει. Ένα μόνο ρολόι που χτυπάει τικ-τάκ

είν' η καρδιά μου, που μετράει την αγάπη που πετάει στα όνειρά μου.

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣE ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΕΝΤΩΣΟΥ, Ω ΨΥΧΗ ΜΟΥ, Ν' ΑΨΗΛΩΣΕΙΣ ΤΡΕΙΣ ΠΟΝΤΟΥΣ,ΚΑΛΟΤΥΧΗ!







Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Ό,τι μ' ενώνει με τη Γη

Ό,τι μ' ενώνει με τη Γη



Στο περβόλι με την λεμονίτσα , την τρελή μες στον ανθό,
χάθηκα μες στη νύχτα, στο πολύ το σκοτεινό,
χάθηκα και δεν είπα , δεν πρόλαβα να ειπώ
με μάτια και με σώμα δεν είπα τ' αγαπώ.

Έλα και πάλι Ήλιε και δείξε τη σκιά μου
που σέρνεται στο χώμα την ώρα που πονώ.
Έλα και φέρε μου την πέρ' απ' την Ανδρομέδα
την όμορφη που εχάθη μακριά στον ουρανό.

Αχ, να 'μουνα βουνό, ν' αντέχω να σηκώνω το χιόνι το λευκό
κι όλον τον μαύρο πόνο, τον μελαψό καημό.

Ποίηση - μελωδία - εκτέλεση

Γιώργης Δρυμωνιάτης

Κράτα μου τον ιμάντα

Κράτα μου τον ιμάντα

Ματιά σε χρώμα μαύρο-άσπρο,
σε φόντο φθινοπωρινό.
Καρδιά μου πιάσε ένα άστρο
και σύρε με στον Ουρανό.

Πάρε απ' το χώμα την ορμή μου
και δώρισέ την στο Θεό.
Άναρχη ήταν η αρχή μου
και δίχως τέλος το αγαπώ.

Πέρνα , καρδιά μου, στους αιθέρες
κι αχτίνισε το άπειρο,
ένα να γίνω με αστέρες
που τους κοιτώ και απορώ.

Κι όταν θα φύσεις προς το πέρα,
συ που το αίμα μου κινείς,
κράτα , καρδιά μου, την φλογέρα
της φλεγομένης μου ψυχής

και παίξε μες στα σύμπαντά μου
εκείνον τον τρελό σκοπό
που επί Γης ήταν χαρά μου,
το μεθυσμένο το αγαπώ.

Ηλεκτρισμένη μες στο σκότος
ποτέ , καρδιά μου, μη σκιαστείς.
Θα 'ναι η ψυχούλα μου πιλότος
κι απ' τον Θεό ας κρεμαστείς.

Κι εσύ ψυχή μου  που ήσουν πάντα
στο σώμα μου ζωής πηγή,
κράτα για πάντα τον ιμάντα
που θα μ' ενώνει με τη Γη.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης.
Από την ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΟΙΣ



Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Εκεί θα σε ταξιδέψω

Εκεί θα σε ταξιδέψω

Εγώ, ο χρόνος κι εσύ
παρατημένοι σ' ένα νησί
καταμεσίς στην αιωνιότητα.
Κάθετα στις γραμμές των οριζόντων
τα βλέμματά μας,
κατακόρυφος ο ουρανός
στα σπλάχνα μας.
Κι απ' το βυθό αναμενόμενη
η κορυφαία στιγμή θ' αναδυθεί,
καθώς θα διαστέλλεται η αιωνιότητα
μες στην αγάπη.
Η αγριότητα των ανθρώπων
δεν συμβαδίζει με τις ψυχές μας,
μικρή μου Ανατολή.
Σ' ένα νησί, που,  κάπου, ...δεν μπορεί,
θα υπάρχει,
εκεί θα σε ταξιδέψω για να γλιτώσω το φως
από τους φονιάδες.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης
Από την "ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ"

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

στην κορυφή μου

στην κορυφή μου

Τραγουδώ με τα κοτσύφια,
πρωινό  ανθηρής χαράς,
τραγουδούν και τα ζωύφια
και τα δέντρα όλα μ’ εμάς.

Μουσική, τρελή ορχήστρα
κι είσαι η νότα μου εσύ,
Της ψυχής μου εσύ η γλίστρα
πάνω στ’ ονειρονησί.

Δυο στιγμές από συνήθεια
τρεις αιώνες έρωτας!
Μου καρφώθηκες στα στήθια.
Το γιατί μην το ρωτάς.

Κι αν κοιτάς που ανεβαίνω
σε κυπαρισσιού κορφή,
στους ανέμους σ’ ανασαίνω,
κορυφούλα μου όμορφη!

Στου Θεού τα γένια πάνω
πλέκω αγάπη αλλόκοτη
και πετώ,!Μ' αιθεροπλάνο
την καρδιά που 'χει γιορτή.

Στ' ουρανού τα μεγαπλάτη
στου καιρού το βάσανο,
στ’ άνθη σου , Υψηλοτάτη,
σαν μελίσσι σεργιανώ.

Λεύτερο αγέρι φεύγω
μ' άρνηση στο κράτημα,
με το σώμα σου προσφεύγω
προς το πρώτο αμάρτημα.

Συνοδεύοντας το φως σου,
διασχίζω τ' όνειρο.
Κορυφή μου, είμαι δικός σου
στο παρόν και στ’ άπειρο.

Γιώργης Δρυμωνιάτης

Από την «ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΟΙΣ»

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Φίλοι του Φθινοπώρου

Φίλοι του Φθινοπώρου

Η μυρωδιά της πρώτης βροχής,
τα πεσμένα πάνω μου φύλλα,
το άρωμα της αγράμπελης,
τ' αποχαιρετιστήρια
τιτιβίσματα των χελιδονιών,
το χρώμα το ευέραστο του κυκλάμινου,
η κόκκινη γεύση των ροδιών,
η αφή μου στο δέρμα σου,
αγάπη φθινοπωρινή.
Σ' όλες μου τις αισθήσεις
οι φίλοι του Φθινοπώρου μου
προς δόξαν της ζωής!

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης
Από την ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΟΝΤΟΤΗΤΑ

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Κύκλωπες

Κύκλωπες


Πολύποδες και πολυχέρηδες,
Κύκλωπες
με το ένα μάτι στο φαρδύ τους κούτελο
και μ’ ένα στόμα άβυσσο που όλο καταπίνει.
Δεν θα τους βρεις , μου είπαν, πουθενά,
αν δεν τους κουβαλάς.
Κι εγώ προτίμησα να κουβαλώ τον έρωτα κι έλεγα
α, δεν θα τους δω, δεν θα τους συναντήσω.
Να όμως που βρεθήκανε μπροστά μου
στο δρόμο μου τους βρήκα,
στο μακρύ ταξίδι για τα Κύθηρα, 
στη ρότα για τον έρωτά μου.
Κι ήταν πολλοί και ικανοί στο να με καταπιούνε.

Είχα Θεό μου την αγάπη και κανέναν δεν φοβήθηκα,
ούτε τον ίδιο τον Θεό των τρομερών Κυκλώπων.
Εγώ με των ανθρώπων
πορεύομαι το εμπρός.
Κι όσο κι αν κλέβουν τη ζωή μου με το ένα μάτι τους,
εγώ μαζί μου δεν τους κουβαλώ
κι ούτε ποτέ μου Κύκλωπες
μες στα παλλάδια της ψυχής
δεν θα φιλοξενήσω.
Κι ας έρθει κάποτε η στιγμή
που, από μεγάλο έρωτα,
με το ένα μάτι της ψυχής,
για το νεκρό ταξίδι μου
με γόο θα θρηνήσω.

Γιώργης Π. Δρυμωνιατης.

Από την ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΟΝΤΟΤΗΤΑ

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Ωδή στη σιωπή

Ποίηση-Απαγγελία : ΓιώργηςΔρυμωνιάτης
Μουσική Beethoven - Silencio

Ωδή στη σιωπή

Τρυφερότατη η σιωπή μού μιλούσε
μέσα στ’ άδειο κελί.
Δίχως φιλί , 
αποσκοπούσε η δειλή
να μου κλέψει ψυχή
κι αδημονούσε
στη σκιά της να με δει.
Ιερό εραστή της.

Πάρε με, σιωπηλή, τρυφερή,
πάρε με,
μη δειλιάζεις ωραία ισχυρή,
δεν αντέχω την γύμνια.
Ντύσε με με σκιές λουλουδιών,
φόρα μου μιαν εσθήτα αγάπης.
Θέλω να ζω σ’ ένα νόημα άλλο
και ας σιωπώ κι ας σιωπώ.
Μπρος στου φλύαρου κόσμου
την ανόητη πλάνη,
τι σπουδαίο να πω;

Άκουσε την φωνή των ονείρων, 
άκου σιωπή, μα κουβέντα μην πεις.
Θα μας φέρουν οι νύχτες μας πόθους
και οι μέρες μας βρόγχους,
μα εμείς, αχ εμείς,
οι ποτέ αφελείς,
θα ζωστούμε και πάλι μ’ αγάπη,
σαν εκείνην εκεί,
που δεν θέλει πολλά, 
που πλανιέται με δάκρυ
στου κενού το κελί.
Φίλα με σιωπή,
φίλα με στ’ ήσυχο στόμα.
Με το σώμα θα σου πει η ψυχή
το στερνό σ’ αγαπώ
κι όταν φύγει εκείνη,
συ να μείνεις εδώ, ω σιωπή,
που το στόμα μού κλείνεις.
Τίποτ’ άλλο.
Στων κουφών την αυλή
την σιωπή μου αφήνω ρεγάλο.

Δεν κλαίω που δεν έγινα τρανός
με τις γραφές μου.
Κλαίω που στάθηκα οκνός 
στις δύναμές μου
κι είπα πολλά ανούσια,
πολλά ποιητικά,
πριν σε γνωρίσω,
πριν με πάρεις στη σκιά σου ,
αγιότητα κρυφή,
συ , των ερώτων μου όλων η στερνή χαρά, 
σιωπή μου. 
Συ,  
η μόνη ολότελα δική μου…

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης