Δακρυσμένα μάτια, για σένα Μίκη μας.

 

Δοξαστικό για τον Μέγιστο Μίκη

 

Μέρα Σεπτέμβρη διάλεξες να φύγεις πέρα-πέρα,

στο γαλανό που λάτρεψες, στον άπιαστον αγέρα.

Τις νότες τις ατίθασες ίππευσεν η ψυχή σου

κι όλο το Άξιον εστί στα ύψη πάει μαζί σου.

Κι αν μίσεψες για τ’ άπειρο, για του κενού τα μέρη,

ο πλούτος όλος μένει εδώ, οπού μας έχεις φέρει,

ο πλούτος της καρδίας σου, που, με τους Ποιητές μας

εγιόμισε τα σπίτια μας, άσπρισε τις αυλές μας,

από το χώμα σήκωσε τις ταπεινές ψυχές μας

και ανύψωσε ως τα σήμαντρα του πόνου τις ζωές μας.

Ήσουνα  Ήλιος ξάστερος, Ήλιος δικαιοσύνης

θεμέλιο της πατρίδας μας , δοκός της Ρωμιοσύνης,

αντάρτης που ξεστύλωνε του φασισμού το δώμα,

όνειρο που γεννιόσουνα από ψυχή και χώμα.

Στο φέρετρό σου τώρα ομπρός γονατιστή η Ελλάδα

ραίνει το σώμα το σεπτό μ’ αλμύρα και λιακάδα,

βρέχει με δάκρυ της ψυχής τ’ άγιο σκήνωμά σου,

κι όπως φωνάζει :«Λευτεριά!» , φωνάζει τ’ όνομά σου.

Βασίλεψες, αστέρα μας, όμως δεν έχεις σβήσει,

το φως σου το ανέσπερο δεν θα το κρύψ’ η δύση,

οι χρυσαητοί δεν θάβονται σε χώματα καμένα,

μα σε ψυχές  βροντόκαρδες, σε στήθια αντρειωμένα.

Τα στήθια μας και οι καρδιές τάφοι για σένα, Μίκη,

αγέρωχε, αθάνατε, Έλληνα ουρανομήκη!

 

ευγνωμοσύνης ένεκεν

γιώργης π.κ-δρυμωνιάτης