Ο κύριος Φράγκου κι εμείς

Ο κύριος Φράγκου κι εμείς

Τον νεκροθάφτη μας τον λέγανε Φράγκου.

Κύριο Φράγκου, με μαύρο παπιγιόν.

Αλλά εμείς δεν του δίναμε καμία σημασία

όσο κυνηγούσαμε τα φράγκα

κι αγωνιζόμασταν όλο για πιο πολλά φράγκα

και τσιγκουνευόμασταν να δώσουμε φράγκο

και νοιαζόμασταν διαρκώς πώς

θα εξοικονομήσουμε περισσότερα φράγκα

κι όλο, τα φράγκα που χρωστάγαμε,

κοιτάζαμε να τα ρυθμίσουμε ευνοϊκά για μας

κι ύστερα ένα σωρό φράγκα ξοδεύαμε

για ένα σωρό πλασματικές ανάγκες

και το κράτος μάς έλεγε «εννιά στα δέκα,

δικά μου τα φράγκα σας»

και πάλι κυνηγούσαμε με μανία τα φράγκα

που ποτέ δεν ήσαν αρκετά για την απληστία

τη δική μας και του κράτους μας.

Η ζωή μας όλη , φράγκα ήτανε.

Ώσπου, μια μέρα μας ανέλαβε ο Φράγκου,

ο κύριος Φράγκου με το μαύρο παπιγιόν

και με δυο χιλιάδες φράγκα μόνο

μας έκοψε όλες τις ωραίες συνήθειες

και μας ρύθμισε σε άπειρες δόσεις

όλες μας τις οφειλές προς το θάνατο

και τότε το κράτος έβγαλε σε πλειστηριασμό

τον τάφο μας για να πληρώσει τα δανεικά.

Κι ησυχάσαμε πια.

Άφραγκοι, στον ουρανό στεγαστήκαμε,

ως σκόνη.

"Φάε , κράτος, τα φράγκα μας", 

φωνάζαμε αφ' υψηλού

κι ο κύριος Φράγκου, χα! ο κύριος Φράγκου

συνέχισε να θάβει τελετουργικά

ανθρώπους κι όνειρα...

Γιώργης Δρυμωνιάτης
Από την ομώνυμη Ποιητική συλλογή του

Θέλγα πρόλογος