ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΚΗΠΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
O χρόνος, ο χαζορολογάς, τα ρολόγια μ' όλα έχει χαλάσει. Ένα μόνο ρολόι που χτυπάει τικ-τάκ

είν' η καρδιά μου, που μετράει την αγάπη που πετάει στα όνειρά μου.

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣE ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΕΝΤΩΣΟΥ, Ω ΨΥΧΗ ΜΟΥ, Ν' ΑΨΗΛΩΣΕΙΣ ΤΡΕΙΣ ΠΟΝΤΟΥΣ,ΚΑΛΟΤΥΧΗ!







Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

όταν ο έρως στη ζωή μας άρχει





…και πήραμε, που λες,  εκείνο το καράβι
με τα ολόλευκα πανιά,
να πάμε πέρα
προς του Ήλιου την απέραντη νησίδα
που σ’ αχτίνες κολυμπά.
Κι ήταν εκείνη στο τιμόνι
κι εγώ το χέρι της κρατούσα,
σ’ ένα ταξίδι που  ήμασταν μόνοι.
Δυο σώματα που ένας Θεός τα είχε δέσει
με τη χρυσή τού έρωτα καδένα
κι ήμουν εγώ γι’ αυτήν
κι αυτή για μένα
πάνω στο πλοίο της ζωής
που τράβαγε προς τα μεγάλα πάθη.
Ανήκουστα για τον ανθρώπων τα αυτιά
τα όμορφά μας λάθη.
Μα η Φύση τα ευλογούσε
και φυσούσε
τα ολόλευκα πανιά
και πλέαμε..και πλέαμε…
γελούσαμε και κλαίαμε
μέσα σε πέλαγος χαράς.
Κι ουδόλως το ρωτούσαμε
αν η νησίδα του Ήλιου υπάρχει.
Άλλωστε όλα υπάρχουν
σαν ο έρως στη ζωή μας άρχει…

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από την "Μόνος στην οδό Δρυμώνος"






Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Χάιδεψε με μες στη νυχτα




Τα χέρια είναι οφθαλμοί νυκτός
και η αφή ματιά μες στο σκοτάδι.
Έλα και δώσε μου ένα χάδι
εσύ, αφίσα του φωτός,
που την καρδιά μου κουμαντάρεις.

Τ’ αστέρια είναι λίγα μάτια μου.
Έλα εσύ με την αφή. Χαλάσου.
Φέξε μου με τα δάχτυλά σου
εσύ , αστερομάτα μου,
που την καρδιά μου εξιτάρεις.

Η αγάπη είναι ο δρόμος του παντός.
Κι ο έρωτας φωτιά μες στην καρδιά μου.
Έλα συ σκλάβ’ Αρχόντισσά μου,
δέσου στο σώμα μου εντός.
συ που το νου μου αλαργάρεις.

Θα σου χαρίσω τα κομμάτια μου.
Κι απ’ το κορμί όλα στα δωρίζω
στο σώμα σου σαν τριγυρίζω.
Θα σε λατρέψω, μάτια μου,
εσέ που εντός μου ξεμπαρκάρεις.

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από την "Μόνος στην οδό Δρυμώνος"



Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Τις αστραπές σου θα μαζέψω



….και χάιδευε ο αγέρας τα μαλλάκια της
και φώτιζε την κώμη το φεγγάρι
και ΄κείνη έκρυβε στα χέρια τα ματάκια της
μην έρθει ο γερο-Ήλιος και τα πάρει…..
Δείξε μου, μάτια μου, τα μάτια σου.
Δεν τις φοβάμαι  'γω τις αστραπές του νου σου.
Να τις μαζέψω θέλω για να φτιάξω φως αλλόκοτο
από το φως του ουρανού σου

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από τα ΕΡΩΤΑΡΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Μιγαδική μονάδα





Ανατολές κοίταζε κι ηλιοβασιλέματα,
μοναχοδρομώντας στ’ άδηλο της ουσίας.
«Κατά βάση είμαι ακοινώνητος», έλεγε,
ο περιπλανώμενος ανά τους αέρηδες
και τις θύελλες κι ανά τ’ άνθη , τ’ άσπρα
και τις οξείες όλες της μοναξιάς.
Του άρεσε
να δείχνει το πρόσωπό του στη θάλασσα,
τα μάτια του στον Ήλιο,
τα ξυπόλητα πόδια του στο χώμα του ύπνου του.
Δεν ήθελε πολλά πολλά με τους πολλούς ανθρώπους.
Κι αλήθεια,
πως να συγκριθούν αυτοί με τους αέρηδες,
με τις θύελλες, με τις θάλασσες, με τον Ήλιο,
με τ’ άνθη τ’ άσπρα της μοναξιάς;
Στις λεπτομέρειες, οι άνθρωποι
χάνουν κατά κράτος, έλεγε. Δεν είναι άνθη, δεν είναι.
Ακανθόκηποι είναι οι κοινωνίες τους, έλεγε.
Κι αρέσκονταν η ύπαρξή του να ομοιάζει
ως ένα άγριο και απαλό μοναχικό λουλούδι.
Ανατολές που κοίταζε κι Ηλιοβασιλέματα
μοναχοδρομώντας στο ευτυχές,
αν κι ευτελές, -κατά τη γνώμη των πολλών-,
διάνυσμα του ενός.
Στα όρια τ’ ασύνορα
της πανταπανελεύθερης μιγαδικής μονάδας
τούτος πλανιότανε.
Ζωάκι όμορφο ανάμεσα στα ζώα της γης.

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από τη συλλογή "Μόνος στην οδό Δρυμώνος"