Πριν απ' τα μάτια μου είσουν φως, πριν απ' τον έρωτα Έρωτας, κι όταν σε πήρε το φιλί Γυναίκα.
Η οπτικοποίηση του ποιήματος του Ελύτη έγινε από την Κατερίνα Προκοπίου για το μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α΄ Γυμνασίου
Το Τραγούδι του Ποιητή
(Οδυσσέα Ελύτη)
Πρώτη φορά σ’ενός νησιού τα χώματα
Δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα
Βγήκα να δω τον κόσμο και μετάνιωσα
Τα “ζόρικα” που λεν αμέσως τα ‘νιωσα.
Μύνες εννέα πριν την πρώτη μέρα μου
Δούλευα για το σπέρμα του πατέρα μου
Και πεντακόσιους τρείς κατά συνέχεια
Μετά – για την ψευτιά και την ανέχεια.
Δύσκολο δύσκολο της γης το πέρασμα
Και να μη βγαίνει καν ένα συμπέρασμα.
Μέσα στον εαυτό μου τόσο κρύφθηκα
Που μήτε ο ίδιος δεν τον αντελήφθηκα.
Ώσπου μια μέρα το ‘φερε η περίσταση
Κι αγάπησα χωρίς καμιάν αντίσταση
Αλλά και στην προσπάθεια την ελάσσονα
Πάντοτε βρε παιδια μου τα θαλάσσωνα
Πρώτον διότι κυνηγούσα το ‘Απιαστο
Και δεύτερον γιατ’ήμουν είδος ‘Αμοιαστο.
Εφ’ ω και αφού την τύχη μου σιχτίρισα
Πίσω στον εαυτό μου ξαναγύρισα.
Ο Αύγουστος" Ποίηση Οδυσσέας Ελύτης, σύνθεση Μιχάλης Τρανουδάκης. Τραγουδά ο Βασίλης Γισδάκης, ενορχηστρώνει και παίζει πιάνο ο Τάσος Καρακατσάνης και κιθάρα η Στέλλα Κυπραίου.
Αποστολή γνώσεων στο διάστημα.
Θέλω να πάω κι εγώ εκεί,
ιδανικό ταξίδι, στο τέλος
φλόγα φλογός,
είμαι γνώση κι εγώ,
πολύ φως και όλα σκοτεινά
παρότι άπειρη θα είναι
η ομορφιά της ,
που ταξιδεύει όρθια.
Στο λεωφορείο πάντως
δεν χωρέσαμε όλοι
κι ένας εκπαραθυρώθηκε,
ο οποίος ήδη ταξιδεύει
κι αυτός
στο σκοτεινό παράθυρο
του πέρα απ’ το πέρα,
του μετά απ’ το μετά
με κατεύθυνση βορειοανατολικά
του ολικού μηδενός.
Όντως, όπως περνάγανε οι ψυχές
από τ’ άστρα, φάγανε κάτι ριπές
τρίτου τύπου,
πυρηνικής αθανασίας
κι έτσι αποκλείεται ν’ αποθάνουν άλλο
ή ν’ αναστηθούν ανεπίκαιρα.
Διότι αποστειρώθηκαν
και πάνε και πάνε
και κλαίνε οι δαίμονες που τις έχασαν.
Η αποστολή γνώσεων στο διάστημα
δεν ολοκληρώθηκε τελικά
επειδή χάλασε ξαφνικά
το μηχάνημα του νου.
Έτσι έμεινα έξω κι εγώ απέξω
απ’ τα τεκταινόμενα στο
μυθικό ταξίδι.
Φουλαριστός στους μιγαδικούς
αριθμούς επέστρεψα.
Μου προέκυψαν ερωτήσεις
επί ερωτήσεων επί παντός, όπως πάντα.
Παράδειγμα: Τι είναι το πάντα;
Η άθροιση του συν και πλην άπειρο
μας κάνει μηδέν;
Χθες θα είσαι;
Τέτοια.
Αλλά που να ξέρεις κι εσύ!
Χαλασμένο μηχάνημα,
εγκέφαλος ταρακουνημένος,
ελλιπής κι εσύ περίπου οπωσδήποτε.
Παντοτινή αναβολή αποστολής.
Ματαίωση της ματαιότητας.
Δεν βαριέσαι.
Ωραία είναι και δώθε.
Στις εκβολές του απείρου.