ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΚΗΠΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
O χρόνος, ο χαζορολογάς, τα ρολόγια μ' όλα έχει χαλάσει. Ένα μόνο ρολόι που χτυπάει τικ-τάκ

είν' η καρδιά μου, που μετράει την αγάπη που πετάει στα όνειρά μου.

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣE ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΕΝΤΩΣΟΥ, Ω ΨΥΧΗ ΜΟΥ, Ν' ΑΨΗΛΩΣΕΙΣ ΤΡΕΙΣ ΠΟΝΤΟΥΣ,ΚΑΛΟΤΥΧΗ!







Κυριακή 28 Ιουλίου 2013


Κρυφός λυγμός
(τραγουδά η μάνα του ξενητεμένου)
 
Όλα μου τα φιλάκια μου, πουλάκι μου για σένα,
που η μοίρα μου σε άρπαξε και σ’ έριξε στα ξένα,
σου τα ποστάρ΄η σκέψη μου κι απόψε, που ολομόνη
με βρίσκει η Πανσέληνος να κλαίω στο μπαλκόνι.
Καθημερνά στη χόβολη τη φάβα σού ζεσταίνω.
Λες και δεν έφυγες ποτέ, τραπέζι έχω στρωμένο.
 Κι εκεί, το κρεβατάκι σου, στην πέρα τη γωνία
σου το ζεσταίνει απαλή, πουλάτη πατανία.
Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,
μες στην αυλή να ξαναρθείς, πουλάκι αγαπημένο.
Πότε θα ρθεις, πουλάκι μου, γλυκά να σε κοιμίσω
σ’ αυτό το κρεβατάκι σου; Να σε χαϊδολογήσω
σαν τότε που ήσουνα μικρό, δεν είχες βγει στις ρούγες
κι ερχόμουν και σου ‘βλόγαγα τσ' αδύναμες φτερούγες,
σαν τότε που σε ζέσταιναν το χνώτο κι η ματιά μου
κι ο κόσμος σου ολόκληρος , ήταν η αγκαλιά μου.
Μ’ ύστερα ορφοφτέρουγα τ’ άνοιξες τα φτερά σου,
σε μάγεψαν τ’ οράματα, πέταξες στη χαρά σου.
Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,
μες στην αυλή να ξαναρθείς, πουλάκι αγαπημένο.

μου ‘φυγες κι όλο πνίγονται στον πόνο τ’ όνειρά μου.
Σε λαχταρώ και κολυμπώ μέσα στα δάκρυά μου.
Μπροστά σ’ ένα εικόνισμα τάματα όλο κάνω:
«Αχ, φέρτο , Παναγία μου, φέρτο μου πριν πεθάνω.
Φέρτο μου το πουλάκι μου, ν’ ακούσω τη φωνή του,
να του χαϊδέψω τα μαλλιά, ν’ αγγίξω την ψυχή του,
να μου ποτίσει την καρδιά με της χαράς το δάκρυ,
να μ’ ανεβάσει μια στιγμή ως τ’ ουρανού την άκρη!»

Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,
μες στην αυλή να ξαναρθείς, πουλάκι λατρεμένο.

Α…και να ‘ρχόσουν μια στιγμή! Για μια μόνη στιγμούλα!
Να ξαναγίνω η αγαθή, η πιο ζεστή μανούλα!
Να σ’  αγκαλιάσω μια σταλιά, - πάρε όλην την ψυχή μου-
κι ύστερ’ ας έφευγα ευτυχής, μακριά κι εγώ παιδί μου…..
 
Γιώργης Π. Δρυμωνιατης
Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ
 

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013


καλοκαιρινή βροχή
  • …μα ναι..σου το έχω πει , μ’ αρέσει όταν βρέχει
    μες στο καλοκαίρι…
    μ’ αρέσει τόσο!!
    υγρή, ζεστή βροχή, μυρωδικιά, ποτιστική ψυχής,
    βροχή που από σύννεφο χαράς έχει προέλθει.
    Σε καθαρό ουρανό,
    αγνή, αληθινή βροχή,
    που μου ξεπλένει θλίψες , στεναχώριες,
    ματαιότητες, ανάγκες πλαστικές
    κι αφήνει κατακάθι στην εντός μου φύση
    την πιο εξαίσια στιγμή της ύπαρξης.
    μ’ αρέσει, συννεφούλα που έφερες βροχή
    την ώρα που ταξίδευα σαν γλάρος
    κι έψαχνα μες το χάος το γιατί,
    ξέρεις…
    εκείνο το γιατί,
    που μόνο αν σε κάνουν ταξιδιάρη φτερωτό
    και συ στο χάος της αγάπης ανοιχτείς,
    μόνο εκεί, στην θεία τομή,
    μετέωρος ανάμεσα σε Ουρανό και γη
    μπορείς ν’ αυταπαντήσεις.
    «Διότι, -μέσα σου θα πεις-,
    υπάρχουνε ακόμα επί γης
    Άνθρωποι που αξίζει ν’ αγαπήσεις!
    Με την ευρεία της αγάπης,
    την ολόκληρη δομή».

    ..δεν με πιστεύεις, ε;
    για κοίτα όμως τα μάτια μου…
    δεν γίνανε πιο όμορφα,
    έτσι, καθώς κοιτάζουνε την οπτασία του φωτός,
    καθώς ορθάνοιχτα ονειρεύονται,
    καθώς μισόκλειστα γλυκά ευγνωμονούνε…..
    βρεγμένα καθώς είναι
    από καλοκαιρινή βροχή……
    δεν γίνανε πιο μάτια,
    τα μάτια της ψυχής;

    ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
    Από τα ΕΡΩΤΑΡΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ




Νύχτα καυτή του Ιούλη


Εβούιζε αγάπη του μελτεμιού ο αχός.
Κειο το βουνό μπροστά μου
θυμάρι μύριζε.
Φλοισφύριζε το κύμα στην ακραμμουδιά
και γύρω απ' την καρδιά μου
πετούσαν οι αλτένες
κι έφερναν είδηση:
"Στην φέρνει το βαπόρι
την αερική, την ουρανομάτα, τη θηλυκή".
Κι ώσπου να ρθει εκείνο,
ήρθε και το φεγγάρι, ολόκυκλο
και η δική της χάρη
δεν άργησε να ρθει.
Κυκλωτική ευτυχία
σε αγκαλιά κρυφή κάτω απ' τα λιόδεντρα.
Μ' ένα μοσχαπιδάκι
για δώρο υποδοχής
στα χείλη της ζωής.

Νύχτα καυτή του Ιούλη.
Ω, σώμα της φωτιάς!
Πυρπόλησαν τα χείλη το γίγνεσθαι.
Ύλη ενσωματωμένη
στο χάος της χαράς,
καθώς ψυχές νικούσαν το φόβο της φθοράς.

Η θάλασσα. Η νύχτα.
Του μελτεμιού ο αχός.
Έγιν' ο κόσμος άλλος.
Δεν ήμουν μοναχός.
Εκράταγα το κάλλος
και προχωρούσα εμπρός.
Μια νύχτα του Ιούλη. Καυτή σαν το φιλί.
Νύχτα φεγγοβολούσα.
Μια νύχτα μαγική.
Που μέσα στο σκοτάδι
άρχισα ν' αγαπώ
και τίποτα δεν ήταν
μπρος μου πια σκοτεινό.....

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από τα ΕΡΩΤΑΡΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ




Προς Μονεμβάσια


Καράβι της καρδιάς μου,
στο νυχτοπέλαγος
ταξίδεψε κι απόψε
την ονειροφωτιά.
Ταξίδεψε τα μάτια,
ταξίδεψε το νου,
προχώρα νυχτωμένο
προς του φωτός τη γη,
προς τη Μινώα Άκρα,
τη γη του Ποιητή.
Ανέβα καλντερίμια,
κατέβα στις ρωγμές
και κούρσεψε τα ρόδα
απ' τις τριανταφυλλιές.
Καράβι της καρδιάς μου,
στο νυχτοπέλαγος
προς τη Μινώα Άκρα
γλυκοταξίδεψε.
Το φάρο εκεί στο βράχο
κρυφαναγύρεψε.
Και πόθησε να πάρεις
το φως του Ποιητή,
απ' τον βραχώδη τόπο,
του Ρίτσου μου τη γη.

Προχώρα καραβάκι
μ' ελπίδα και πυγμή
κι ως φτάσεις στο λιμάνι
της άκρας σου σιωπής,
στο φως ρίξε τους κάβους
και άραξε εκεί.
Κι ατένιζε για πάντα
με ξάστερο καιρό
του Ποιητή τα μάτια,
τ' άστρα στον ουρανό.
Μονεμβασιά, πατρίδα!
Ο βράχος αψηλά.
Ας...είθε κι η καρδιά μου
σαν βράχος να βαστά......



ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από την ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Πίνακας: Βαν Γκογκ, Ο Σπορέας


 

Σπορά

Ε! Γη μου τρυφερή… γυμνούλα μου..
ομορφοπόδα  θηλυκιά ρωγμή,
καρδούλα μου.
Μη φεύγεις…μη….
Ενδιαφέρομαι για Έρωτα , το ξέρεις.
Ναι, ναι,
ωσάν αυτόν που στα λουλούδια πάνω
πεταλούδες κάνουν φανερά,
σαν τα βατράχια, μέσα στα νερά,
όπως αυτόν που στις γατούλες
τα γατιά τ΄ αρσενικά .....
γατίσια, άγρια σπορά...

Σαν 'κείνον....-τον θυμάσαι;-
μες στα στάχυα
που κυλιστήκαμε μ' ορμή;
Που τρόμαξαν τα φίδια κι οι αράχνες
απ' το θόρυβο ζωής
κι απ' τις φωνές της ηδονής
και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν,
σπείρε!! σπείρε!!!
έ ο έ και τζι τζι τζι,
κι ύστερα γέννησες...
μου γέννησες ζωή,
ομορφοπόδα μου γυμνή…

ω Κύριε!...μού γέννησε...
μια θημωνιά παιδιών η Γη μου,
απ’ τον κρατήρα μου
ζέον υγρό, κλαγγή κορμιών…
φωτιά η κλήρα μου....


Νοιώσε με...Θέλω Έρωτα κι απόψε....

Θέλω και άλλην θημωνιά…
Έχω πολλήν ζωή ακόμα να σου σπείρω,
Μοίρα Μου.....

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από την ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013


Εξορία

….και να που ξαφνικά χάθηκε

το προνόμιο της επικοινωνίας.

Ερωτεύτηκα τη μοναξιά

του πνεύματος

και την ευωδία του οινοπνεύματος

και δεν θέλω σ’ άλλους να μιλώ.

Στο μπαούλο όλα.

Στη σκοτεινιά ιδιωτικώς.

Ω, όχι….όχι, δεν φταίει άλλος κανείς,

κανείς,

πλην απ’ το έτερον ολόκληρόν μου.

Αυτό….αυτό με εξόρισε

στη μέθη του μόνου.

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από την ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
 
Πίνακας με τίτλο Light session
της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΑΛΦΑ

ΑΠΩΝ

Απών απ’ τους αγώνες στους δρόμους.
Απών από τα δικαιώματα εργασίας
Απών από της γνώσης τις διαδρομές.
Απών από της τέχνης τα οράματα.
Απών από τον έρωτα μετ’ αγάπης.
Απών από της αδερφοσύνης τις συνοχές
Απών από της ελευθερίας τους σταθμούς.
Απών από τα όνειρα για το αύριο
Απών  από τη μάχη για την αλήθεια
Απών από την αναζήτηση δικαιοσύνης
Απών από την  αληθινή ιστορία σου
Απών από την υπέρλαμπρη γλώσσα σου
Απών από την εναντίωση στους διακορευτές σου.
Απών απ’ τη ζωή σου, υπάνθρωπε.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης