ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΚΗΠΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
O χρόνος, ο χαζορολογάς, τα ρολόγια μ' όλα έχει χαλάσει. Ένα μόνο ρολόι που χτυπάει τικ-τάκ

είν' η καρδιά μου, που μετράει την αγάπη που πετάει στα όνειρά μου.

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣE ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΕΝΤΩΣΟΥ, Ω ΨΥΧΗ ΜΟΥ, Ν' ΑΨΗΛΩΣΕΙΣ ΤΡΕΙΣ ΠΟΝΤΟΥΣ,ΚΑΛΟΤΥΧΗ!







Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ΛΥΧΝΑΡΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


Να γίνω αστέρι μικρό, στων ονείρων το χώρο,

να φέγγω ελαφρά στις ψυχές των αγνών.

Ποτέ ας μη γίνω αστέρας των Μάγων λαμπρός.

...Μου φτάνει να φέγγω στα μάτια αγγέλων λιγνών,

στα σπλάχνα ανθρώπων που ψάχνουν φως δώρο,

....μου φτάνει να φέγγω ....κι ας φέγγω αμυδρώς....

Γιώργης Π. Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης
Από τη συλλογή του
ΖΩΜΟΣ ΦΩΤΟΣ
Σαν Πεθάνω


Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική τ' Απρίλη
όταν αντικρύ θ' ανοίγει μες στη γλάστρα μου δειλά
ένα ρόδο -μια ζωούλα. Και θα μου κλειστούν τα χείλη
και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους σιωπηλά.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιβερή σα τη ζωή μου,
που η δροσιά της, κόμποι δάκρι θα κυλά πονετικό
στ' άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζει τη γιορτή μου,
στ' άγιο χώμα που θα μου 'ναι κρεβατάκι νεκρικό.

Όσ' αγάπησα στα χρόνια της ζωής μου θα σκορπίσουν
και θ' αφανιστούν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριού.
Όσα μ' αγαπήσαν μόνο θα 'ρθουν να με χαιρετίσουν
και χλωμά θα με φιλούνε σαν αχτίδες φεγγαριού.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική τ' Απρίλη.
Η στερνή πνοή μου θα 'ρθει να στο πει και τότε πια,
όση σ' απομέν' αγάπη, θα 'ναι σα θαμπό καντήλι
-φτωχή θύμηση στου τάφου μου την απολησμονιά.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
 
Κρυφός λυγμός

Όλα μου τα φιλάκια μου, πουλάκι μου, για σένα,
που η μοίρα μου σε άρπαξε και σ’ έριξε στα ξένα,
σου τα ποστάρ΄η σκέψη μου κι απόψε, που ολομόνη
με βρίσκει η Πανσέληνος να κλαίω στο μπαλκόνι.
Καθημερνά στη χόβολη τη φάβα σού ζεσταίνω,
λες και δεν έφυγες ποτέ, τραπέζι έχω στρωμένο.
Κι εκειά, το κρεβατάκι σου, στην πέρα τη γωνία
σου το ζεσταίνει απαλή, πουλάτη πατανία.

Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,
μες στην αυλή να ξαναρθείς, πουλάκι αγαπημένο.

Πότε θα ρθεις, πουλάκι μου, γλυκά να σε κοιμίσω
σ’ αυτό το κρεβατάκι σου; Να σε χαϊδολογήσω
σαν τότε που ήσουνα μικρό, δεν είχες βγει στι ρούγες
κι ερχόμουν και σου ‘βλόγαγα τα’ αδύναμες φτερούγες,
σαν τότε που σε ζέσταιναν το χνώτο κι η ματιά μου
κι ο κόσμος σου ολόκληρος , ήταν η αγκαλιά μου.
Μ’ ύστερα ορφοφτέρουγα τ’ άνοιξες τα φτερά σου,
σε μάγεψαν τ’ οράματα, πέταξες στη χαρά σου,

Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,
μες στην αυλή να ξαναρθείς, πουλάκι αγαπημένο.

μου ‘φυγες κι όλο πνίγονται στον πόνο τ’ όνειρά μου,
σε λαχταρώ και κολυμπώ μέσα στα δάκρυά μου,
μπροστά σ’ ένα εικόνισμα τάματα όλο κάνω:
«Αχ, φέρτο , Παναγία μου, φέρτο μου πριν πεθάνω.
Φέρτο μου το πουλάκι μου, ν’ ακούσω τη φωνή του,
να του χαϊδέψω τα μαλλιά, ν’ αγγίξω την ψυχή του,
να μου ποτίσει την ψυχή με της χαράς το δάκρυ,
να μ’ ανεβάσει μια στιγμή ως τ’ ουρανού την άκρη!»

Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,
μες στην αυλή να ξαναρθείς, πουλάκι αγαπημένο.

Α…και να ‘ρχόσουν μια στιγμή! Για μια μόνη στιγμούλα!
Να ξαναγίνω η αγαθή, η πιο ζεστή μανούλα!
Να σ’ αγκαλιάσω μια σταλιά, - πάρε όλην την ψυχή μου-
κι ύστερ’ ας έφευγα ευτυχής, μακριά κι εγώ παιδί μου…..

Να με θυμάσαι όσο μπορείς. ‘Δωδά θα περιμένω,

μες στην αυλή να ξαναρθείς, παιδί μου λατρεμένο.....

Γιώργη Π.Κασιμάτη-Δρυμωνιάτη
Από τη συλλογή του
ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ

Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κ’ αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι’ ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι’ όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010




ΙΔΙΑ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ

Άκου! Ακούς τα βογκητά που έρχοντ’ από πέρα;
Να είναι αναστεναγμοί ή ρόγχοι να ‘ναι ίσως;
Ένας βογκάει μόνος του ή δυο μαζί παρέα;
Κι είν’ από πόνο ή χαρά; Απ’ ηδονή ή πίκρα;

Άκου! Ακούς π’ ησύχασε η Φύση όλη γύρω
μετά το τόσο βογκητό; Που χάθηκαν οι ήχοι;
Πως ηρεμήσαν ξαφνικά τα βάσανα κι οι πόνοι
κι οι ηδονές γαλήνεψαν και οι χαρές; Τι ύπνος;

Δεν ξέρω αν ήταν θάνατος ή έρωτας αν ήταν.
Δεν ξέρω αν ήτανε χαρά ή βάσανο αν ήταν.
Δεν ξέρω αν γεννούσανε ή αν ίσως ξεψυχούσαν.
Κι ο έρωτας κι ο θάνατος, ίδια κι οι δυο βογκάνε!

ΓΙΩΡΓΗ Π.ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
Από τη συλλογή
ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ



Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ


Μ᾿ ἀπάντησες στὸ δρόμο σου, Ποιητή.
Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο τοῦ Ἀπρίλη.
Ἡ δίψα τῆς ἀγάπης ποὺ ζητεῖ
σοῦ φλόγιζε τὴ σκέψη καὶ τὰ χείλη.

Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο. Κλειστὴ
τότε ἡ πηγὴ τῶν στοχασμῶν μου, ἐμίλει
μόνο ἡ καρδιά μου ἀθώα καὶ λατρευτή,
ὅταν τὸ πρῶτο βλέμμα μου εἶχες στείλει.

Μὲ τὸν καιρό, τὸν πόθο σου σ᾿ ἐμὲ
νὰ φανερώσης σίμωσες. Ὠιμέ,
εἴμασταν μιᾶς γενιᾶς παιδιά. Ἡ καρδιά μας

Ἀγάπαε μὲ τὸ πάθος ποὺ ζητᾶ
νὰ πάρη, τὸ αἰσθανθήκαμε φρικτὰ
καὶ πήραμεν ἀλλοῦθε τὴ ματιά μας.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

στο βυθό


....κι έτσι παρέμεινε ένας μύθος στην φαντασία του
η όμορφη εκείνη με τα σαρκώδη χείλη και τη φλογώδη ψυχή
και του 'ρχόταν τα βράδυα, γεμάτη χυμούς,
στης φαντασίας του το κρεβάτι, εκεί, πηγή ζωής,
χωρίς ύλη να φέρνει, παρά μόνο Ήλιο μέσα στη νύχτα
κι έλαμπε τότε στα χέρια του μέσα κάτι σαν κορμί
που δεν ήταν, ηταν αέρας,
στ' αυτιά του εγκαταστάθηκε αρμονία, κάτι σαν φωνή,
που δεν ήταν, ήταν στεναγμός,
στα μάτια του άστραφταν κάτι σαν αστραπές πολύχρωμες
που δεν ήταν φως, ήταν αστράφτον δάκρυ,
όλα σαν κάτι ήταν,
αλλά τι ήταν ο έρωτας τούτος; ποιος μπορεί να πει;
Σίγουρα δεν απαιτούσε τη μοναδικότητα,
αλλά όμως γιατί όχι μια στιγμή αφής....
Έλειπε, έλειπε...έλειπε πολύ η αλήθεια
από τον μύθο του....
Μακάρι, σκεπτόταν, να παραμεριζόταν ο μύθος
και να ' ρχόταν , καράβι τρικάταρτο, πανιά ανοιχτά,
στο λιμανάκι των ευχών του ,
στη δέστρα των ονείρων του
εδώ, στο ουσιώδες σημείο του επάνω να καθίσει
ο μύθος του ένσαρκος, φλογερός,
μακάρι.......λέει ψιθυριστά,
ψαρεύοντας πάθος μοναχός,
στο υπόγειό του που μοιάζει με βυθός.........

ΓΙΩΡΓΗΣ Π.ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Από τη συλλογή
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ


Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ


Μ᾿ ἀπάντησες στὸ δρόμο σου, Ποιητή.
Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο τοῦ Ἀπρίλη.
Ἡ δίψα τῆς ἀγάπης ποὺ ζητεῖ
σοῦ φλόγιζε τὴ σκέψη καὶ τὰ χείλη.

Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο. Κλειστὴ
τότε ἡ πηγὴ τῶν στοχασμῶν μου, ἐμίλει
μόνο ἡ καρδιά μου ἀθώα καὶ λατρευτή,
ὅταν τὸ πρῶτο βλέμμα μου εἶχες στείλει.

Μὲ τὸν καιρό, τὸν πόθο σου σ᾿ ἐμὲ
νὰ φανερώσης σίμωσες. Ὠιμέ,
εἴμασταν μιᾶς γενιᾶς παιδιά. Ἡ καρδιά μας

Ἀγάπαε μὲ τὸ πάθος ποὺ ζητᾶ
νὰ πάρη, τὸ αἰσθανθήκαμε φρικτὰ
καὶ πήραμεν ἀλλοῦθε τὴ ματιά μας.


ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Για τ' άγνωστα μάτια της

Ήταν εκείνες οι στιγμές του χαλασμένου χρόνου
π' ήρθ' η φωνή της, σαν ηχώ του πόνου τ' ηχηρού,
να μ' ακουμπήσει στα φτερά της παραπέουσας ψυχής,
δαμάστρα του κακού, του αγαθού εφαλτήρας.
Όμορφα λόγια είχε να μου πει κι εγώ λειψός
από αγάπη κι από δάκρυ, άκουσα και δάκρυσα.....
Τι θαλπωρή που δίνει μια ανάσα καυτερής ψυχής!!!!

Μα δεν την είδα....Ήταν κάτι σαν στεγνή βροχή,
σαν ουρανός της νύχτας από σύγνεφα γεμάτος,
αόρατη γλυκιά μορφή ονείρου και αγάπης απαλής.
Που γέμισε ανέγγιχτα τον κόσμο των κρυφών ματιών μου.

Τώρα εγώ εδώ για τα δυο μάτια τ' άγνωστά μου τραγουδώ,
θερμός από φωτιά ψυχής, υγρός από νοτιά χαράς, με σώμα,
καθρέφτες τα δυο μάτια μου,
ποθούν να καθρεφτίσουν τα δικά της,
λίγο πριν σβηστεί το φως , μάτια κλειστά, αφή ψυχής,
λίγο, ναι λίγο πριν ο ύπερος του στόματός της με φιλήσει.
Ναι, να καθρεφτιστούν τα μάτια της στα μάτια μου ποθώ,
τ' άγνωστα μάτια της φως μου να γεννούν
......γνωστό , ζεστό, σαν έρως , φως μου.....

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
από τη συλλογή
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ