Τ’ όνειρο τ’ ορφανού παιδιού.

Κοιμάμαι

και στα μάτια,

στα κλειστά μου βλέφαρα

πάνω

κάθεσαι συ, αέρινη

χαϊδεύεις τ’ όνειρά μου

κι εποπτεύεις

την ανάσα μου

και πίσ’ απ’ την κουρτίνα

βλέπεις

μέλλον φωτεινό,

δικό μου όλο

το φως του.

Αλλ’ είσαι αέρινη

κι εγώ από κάτω

στο όνειρο, να,

βλέπω τον τάφο σου

ν’ ανοίγεις και

να έρχεσαι, να,

ζωντανά,

φιλί στο μέτωπο,

θέρμη χειλέων,

στων μαλλιών μου

τα κύματα

βάρκα, βαρκούλα

το χεράκι σου μανούλα!

Ώι, αχ, αχ, αχ!!!

Ας μη ποτέ ξανά,

ποτέ μην ξημερώσει.

Ποτέ μην έρθει

καθαρό το φως,

ποτέ ας μην έρθει

πια ο Ήλιος

και μου σβήσει

το ψεύδος τ’ ονείρου,

μανούλα μου!

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ
Από τη συλλογή "ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ"