Λουντμίλα
…κι η Λουντμίλα τα βράδια
δεχόταν πολλούς
στ’ αχούρι της καλής χαράς,
τους περιποιούταν μ’ ευγένεια,
χάδια στα μαλλιά,
γλυκά λόγια,
τους γέλαγε πάντα στα Ελληνικά,
τους έδινε σάρκα απλόχερα
κι όταν σχόλαγε
και της έπαιρνε ο απάνθρωπος
όλες τις εισπράξεις,
ολομόναχη έμενε
στο σκυθρωπό δωμάτιο
του βρώμικου ξενοδοχείου
και τότε,
χωρίς καθόλου να μιλά,
έκλαιγε στα Ρώσικα.
Αλλά η μάνα της
ήταν μακριά, μακριά , μακριά,
στη στέπα και δεν άκουγε,
κανείς άλλος Θεός δεν υπήρχ’ εδώ
ν’ ακούσει το κλάμα της,
πήρ’ ένα μαχαίρι μια μέρα
κι απείλησε το ‘κόνισμα,
-την Παναγιά του Κόνεβιτσ-,
ύστερα το έμπηξε
στην εικοσάχρονη καρδιά της
και δεν ξαναγέλασε Ελληνικά,
ούτε ξανάκλαψε στα Ρώσικα.
ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ
Από τη συλλογή "ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου