Σπασμένα οστά

Σπάσε τα κόκαλα των οχτρών σου!

Στο λίγο χρόνο προ των νεκρών π’ απομένει,

φύλαξε τα ιμάτιά σου κι άρπαξε κι άλλα,

όσα μπορείς

απ’ τ’ ανεξίτηλο χρώμα της γης

κι ετοιμάσου να τα κάνεις

όλα δικά σου. Βιάσου,

αλλά μην κιόλας τσακιστείς.

Ηδονικά , μ’ υπομονή ανάλωνε

όσα μπορείς κι ακόμα κι άλλα,

πλούτο δικό σου στο μετά, α,

μην αφήσεις! Οι επερχόμενοι,

τη φήμη σου ας βρουν

και τα έργα της καταστροφής.

Και όταν, τέλος, το έλεος

στα μάτια σου θα φέρει τέλος,

νοιώσε την ένθεη δικαίωση

του ισχυρού μηδενός

να σε κατακλύζει,

να σ΄αλαφροκοιμίζει

δίπλα στα λάφυρα του πολέμου.

«Όλ’ οι αντίπαλοί μου νεκροί», αναφώνησε

και ηδονίσου πάνω

στα σπασμένα οστά των οχτρών.

Ηδονίσου, ηδονίσου, ηδονίσου και νεκρός…..

Ελεεινέ, τα δικά σου είναι!!

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ

Από την συλλογή

"ΠΗΛΙΚΟΝ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ"