ο κλέφτης των ονείρων

Παραμονεύει κάθε μου στιγμή.
Ουδέποτε κοιμάται.
Δεν κλαίει, δεν γελά,
δεν κουβεντιάζει.
Όψη δεν έχει,
ούτε μάτια ή αυτιά,
καμιά από τις όμορφες αισθήσεις.
Τρέχει μονάχα προς τα εμπρός,
σαν άλογο
(γι’ αυτόν εμπρός,
για μένα πίσω)
και πίσω δεν κοιτά.
Λένε πως είναι
αποπαίδι του Θεού,
πάντως του δαίμονα
αδέρφι είναι που είναι!
Είναι ταυτόχρονα καλός
(σαν σε γιατρεύει ή σαν έρωτα σου φέρνει),
και πάνκακος
(σαν με αρρώστια σε κερνά ή κέρατα σου βάνει).
Μου παίρνει και μου δίνει
χωρίς να του το επιτρέπω,
χωρίς να του ζητώ.
Τύραννος και Σατράπης
και διπρόσωπος κι αυταρχικός πολύ
κι ασυνεπής κι ανέντιμος,
και βίαιος κι αβέβαιος διαρκώς,
για τίποτα δεν έχει σιγουριά,
όλα σου τα σερβίρει
με μορφή πιθανοτήτων,
μπορεί και ναι,
μπορεί και όχι,
(που να του βάλει ο γάιδαρος
αυτήνε πώχει),
μου είναι εντέλει μισητός
κι αχώνευτος, ο αγύρτης.
Και πάν’ απ’ όλα
για ένα πλήρως τον μισώ:
Γιατί , εκεί που περπατώ,
πάει και μου κλέβει τ’ όνειρα
και πριν προλάβω να τα ιδώ
ακέφαλο κι αόμματο
με στέλνει στα ουράνια,
τάχα να αναπαυτώ.
Ο κλέφτης των ονείρων μου,
ο χρόνος, ο κoψόχρονος,
που κακό χρόνο νάχει.

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ

Από τη συλλογή

"ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ"