ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ-ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ-ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ ΟΤΑΝ ΜΙΑΝ ΑΝΟΙΞΗ

Έρως προς την Ερατώ

....πάρε με Ερατώ των κυμάτων,

μαζί σου στα πέλαγα πάρε με,

στους αφρούς των μεγάλων θαλασσών,

στης χαράς και στης θλίψης τα ωκεάνια

αεικίνητα βουνά, πάρε με Ερατώ,

να χορέψουμε,

λόγο το λόγο να ημερέψουμε τις ψυχές,

τις αλήθειες της γλώσσας

πέρ’ απ΄τα φιλιά να γευτούμε,

να ψάλλουμε άφωνοι κάτω απ’ τον Ήλιο,

μέσα στο πούσι, αραχνοΰφαντη

ωδή να ψάλλουμε

για τα μάτια που λάμπουν

κι αγαπούν και χωνεύονται μες στο καμίνι

των πύρινων λόγων της σιωπής, αχ Ερατώ,

επί των αφρών των κυμάτων σου

έλα πάρε με , τη λύρα σου ν’ ακούσω μέσα

στη βουή των πολλών, ρίγος,

εγώ ο λίγος,

αχ και να γινόμουν εραστής σου Ερατώ,

ν’ αγκαλιαστούμε ασφυχτικά,

Ερατώ μου της ποίησης , Καλλιέπεια εσύ,

των παγανών μου ονείρων αγία,

των ειδώλων μου εσύ παναγία ψυχή,

μύρο στων ανθών τη φλεγμονή,

ν’ αγκαλιαστούμε τη νύχτα,

ω..ω..ω και α και ε και ωωω,

με αγχέμαχο πάθος να ενωθούμε,

έρωτας, ψυχή με ψυχή, ένα εγώ κι εσύ,

στην εράσμια πράξη δοτοί,

του σώματος και του πνεύματος μίξη,

ω Ερατώ, στου χάους την κοίτη,

στην φάτνη του εγώ, (έλεος, έλεος!)

να μου γεννήσεις κάλλος θέλω!

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ ΚΑΡΣΟΥΡΗ

Από τη συλλογή

"ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ"