ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΚΗΠΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
O χρόνος, ο χαζορολογάς, τα ρολόγια μ' όλα έχει χαλάσει. Ένα μόνο ρολόι που χτυπάει τικ-τάκ

είν' η καρδιά μου, που μετράει την αγάπη που πετάει στα όνειρά μου.

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣE ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΕΝΤΩΣΟΥ, Ω ΨΥΧΗ ΜΟΥ, Ν' ΑΨΗΛΩΣΕΙΣ ΤΡΕΙΣ ΠΟΝΤΟΥΣ,ΚΑΛΟΤΥΧΗ!







Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ΦΥΓΕ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ...





Φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει
απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη.
Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια δε μένει,
κι είμαι άνθος που φυλλοροεί στο χέρι σου και πάει

Φύγε καθώς τα χρόνια κείνα εφύγανε, που μόνον
μια λέξη σου ήταν, στη ζωή, για μένα σαν παιάνας.
Τώρα τα χείλη μου διψούν το φίλημα της μάνας,
της μάνας γης, και ανοίγοντας στο γέλιο των αιώνων

Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλήνη!
Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός
νερά, που με πηγαίνουν, όπως είμαι ναυαγός,
εκεί, στο απόλυο Μηδέν, στην Απεραντοσύνη.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ


ο χρόνος με τρώει


Θέλω να φύγω προς τα μέρη
π’ ο Βοριάς δεν ημερεύει.
Σάμπως ψυχή μου είν’ καλλίτερα εδώ;
Το ξέρεις. Δεν υπάρχω , σαν δεν ζω.

Κι αν απ’ τα σύγνεφα ψηλά πέσει χαλάζι
στ’ άδειο κορμί των στεναγμών,
ας μου σκοτώσει και τ’ ελάχιστο μου φως
που πίσω από τα μάτια βολοδέρνει σκοτεινό.

Δεν είναι που μού έλειψε Εκείνη.
Όχι, δεν είναι που πενθώ για μια φωνή.
Είναι που κόντυνε το μέλλον μου και βλέπω
μονάχη του θανάτου τη μορφή γυμνή.

Δεν το φοβάμαι το σημείο που τέμνει
ο χρόνος τον μη χρόνο και νεκρός
θα επανέλθω στην προτέρα ύπαρξή μου,
σκόνη και στάχτη και ενέργεια ψυχρή,

αλλά λυπάμαι που με γέλασε ο πλούτος
και νόμισα πως πάντα θα ενεργώ..
Τι ψέμα η ζωή!!!! Τι θεϊκή ατιμία!!!
Τέρας κι ο χρόνος.
Τρώει, κατατρώει το ατίθασό μου Εγώ……

ΓΙΩΡΓΗ Π. ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
Από τη συλλογή του
"ΔΕΙΚΤΕΣ ΣΠΑΣΜΕΝΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου