Για τ' άγνωστα μάτια της

Ήταν εκείνες οι στιγμές του χαλασμένου χρόνου
π' ήρθ' η φωνή της, σαν ηχώ του πόνου τ' ηχηρού,
να μ' ακουμπήσει στα φτερά της παραπέουσας ψυχής,
δαμάστρα του κακού, του αγαθού εφαλτήρας.
Όμορφα λόγια είχε να μου πει κι εγώ λειψός
από αγάπη κι από δάκρυ, άκουσα και δάκρυσα.....
Τι θαλπωρή που δίνει μια ανάσα καυτερής ψυχής!!!!

Μα δεν την είδα....Ήταν κάτι σαν στεγνή βροχή,
σαν ουρανός της νύχτας από σύγνεφα γεμάτος,
αόρατη γλυκιά μορφή ονείρου και αγάπης απαλής.
Που γέμισε ανέγγιχτα τον κόσμο των κρυφών ματιών μου.

Τώρα εγώ εδώ για τα δυο μάτια τ' άγνωστά μου τραγουδώ,
θερμός από φωτιά ψυχής, υγρός από νοτιά χαράς, με σώμα,
καθρέφτες τα δυο μάτια μου,
ποθούν να καθρεφτίσουν τα δικά της,
λίγο πριν σβηστεί το φως , μάτια κλειστά, αφή ψυχής,
λίγο, ναι λίγο πριν ο ύπερος του στόματός της με φιλήσει.
Ναι, να καθρεφτιστούν τα μάτια της στα μάτια μου ποθώ,
τ' άγνωστα μάτια της φως μου να γεννούν
......γνωστό , ζεστό, σαν έρως , φως μου.....

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
από τη συλλογή
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ