στο βυθό


....κι έτσι παρέμεινε ένας μύθος στην φαντασία του
η όμορφη εκείνη με τα σαρκώδη χείλη και τη φλογώδη ψυχή
και του 'ρχόταν τα βράδυα, γεμάτη χυμούς,
στης φαντασίας του το κρεβάτι, εκεί, πηγή ζωής,
χωρίς ύλη να φέρνει, παρά μόνο Ήλιο μέσα στη νύχτα
κι έλαμπε τότε στα χέρια του μέσα κάτι σαν κορμί
που δεν ήταν, ηταν αέρας,
στ' αυτιά του εγκαταστάθηκε αρμονία, κάτι σαν φωνή,
που δεν ήταν, ήταν στεναγμός,
στα μάτια του άστραφταν κάτι σαν αστραπές πολύχρωμες
που δεν ήταν φως, ήταν αστράφτον δάκρυ,
όλα σαν κάτι ήταν,
αλλά τι ήταν ο έρωτας τούτος; ποιος μπορεί να πει;
Σίγουρα δεν απαιτούσε τη μοναδικότητα,
αλλά όμως γιατί όχι μια στιγμή αφής....
Έλειπε, έλειπε...έλειπε πολύ η αλήθεια
από τον μύθο του....
Μακάρι, σκεπτόταν, να παραμεριζόταν ο μύθος
και να ' ρχόταν , καράβι τρικάταρτο, πανιά ανοιχτά,

στο λιμανάκι των ευχών του ,
στη δέστρα των ονείρων του
εδώ, στο ουσιώδες σημείο του επάνω να καθίσει
ο μύθος του ένσαρκος, φλογερός,
μακάρι.......λέει ψιθυριστά,
ψαρεύοντας πάθος μοναχός,
στο υπόγειό του που μοιάζει με βυθός.........

ΓΙΩΡΓΗΣ Π.ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Από τη συλλογή
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ