Γυναίκα, του έρωτα ανήμερη χαρά.

Το σώμα σου θάλασσα,

κύματα εφαπτόμενα

των ακτών της ερήμου μου.

Το πνεύμα σου αφρός,

αλμύρα επικαθισμένη

στο άβατο της ψυχής μου.

Ελπίζω να παραμείνω αθάνατος

ίσαμ’ αύριο,

που ο καιρός προμηνύεται καλός,

για ν’ απολαύσω, γυναίκα, ξανά

των κυμάτων και της αλμύρας σου

το βάσανο , το έλεος και τη δόξα!
Εννοώ βέβαια να σε αγαπώ
κατά συρροή , κατ’ εξακολούθηση,
αλλά και όπως έλθει, ως λέω,
δηλαδή και με θύελλα
και εν καιρώ νηνεμίας.
Ο χρόνος μόνο να είναι δίκαιος
και να μου το επιτρέπει
και ο νους να συγχρονίζεται
με τις επιθυμίες του αίματος μου.
Στην αλληλουχία της μιας καθημερινότητας
να σε συναντώ, όσο ζω,
ασυνεχώς μεν,
διαρκώς όμως,
σε τέλεια ταλάντωση
και χωρίς να εμπλέκεται
το κέρδος ανάμεσά μας.
Και να φλέγομαι ενίοτε
μεταξύ των ατελεύτητων,
απείρου κι ονείρου.
Ηφαίστειο υπερενεργό.
Υγρή λάβα τού σ’ αγαπώ να μας λούζει,
σαν μας δει ιδρωμένους.

Κάπως έτσι εξισορροπώ

τη βάρβαρη θεϊκή ανισότητα.

Ξεγελώ το Θεό

την ώρα του έρωτα.

Περικλείω το μέγιστο

στου κορμιού το ελάχιστο.

Εγκλωβίζω το αιώνιο

σε μικρόβιες στιγμές.

Σαν κι αυτές που σε χαϊδεύουν,

ω, σώμα μου!

Σαν κι αυτές, που μέσα σου

μακροβουτώ και βαπτίζομαι,

πατρίδα μου, γη μου, πηγή μου

θάλασσα, του έρωτα , ω θάλασσα,

γυναίκα, παγίδα, χαρά μου,

απέραντη,

εφήμερη,

ανήμερη

αιωνιότητά μου!

Γιώργη Π. Κασιμάτη-Δρυμωνιάτη

από τη συλλογή

ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΑΙΜΑΤΑ ΚΙ  ΕΡΩΤΑΣ