Στο φόβο του πόνου
παλινδρόμησε η καρδιά μου μπροστά στη θλίψη….
γλυκύτερος είν’ ο θάνατος απ’ τον πόνο, το ήξερα,
μα να κι ο ρυθμός των χαμένων λόγων, νύχτας μαύρο
μού έφερε στα τοιχώματα κι αίματα σκοτωμένα,
πηχτή ξεχασμένη θλίψη εντός των λαβύρινθων του νου μου.
Πόνος, ο μόνος εχθρός των ονείρων μου
κι εσύ
μου τον έφερες όλον εκεί, στην πληγή της καρδιάς
που πρόσφατα άνοιξε με το νυστέρι στο ανοιχτό μου στέρνο.
Σπέρνω θύελλα και θερίζω καταστροφή.
Εφυγες και χάθηκα, χάθηκες και πόνεσα,
πόνεσα και πενθώ στο σκοτάδι του εγώ.
Τώρα όλα στη χροιά του μπλακ,
σκιές οι ανταύγειές μου.
Και το φως που το λάτρεψα, δολοφόνος μου.
ΓΙΩΡΓΗ Π. ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
Από τη συλλογή του
ΔΕΙΚΤΕΣ ΣΠΑΣΜΕΝΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ
παλινδρόμησε η καρδιά μου μπροστά στη θλίψη….
γλυκύτερος είν’ ο θάνατος απ’ τον πόνο, το ήξερα,
μα να κι ο ρυθμός των χαμένων λόγων, νύχτας μαύρο
μού έφερε στα τοιχώματα κι αίματα σκοτωμένα,
πηχτή ξεχασμένη θλίψη εντός των λαβύρινθων του νου μου.
Πόνος, ο μόνος εχθρός των ονείρων μου
κι εσύ
μου τον έφερες όλον εκεί, στην πληγή της καρδιάς
που πρόσφατα άνοιξε με το νυστέρι στο ανοιχτό μου στέρνο.
Σπέρνω θύελλα και θερίζω καταστροφή.
Εφυγες και χάθηκα, χάθηκες και πόνεσα,
πόνεσα και πενθώ στο σκοτάδι του εγώ.
Τώρα όλα στη χροιά του μπλακ,
σκιές οι ανταύγειές μου.
Και το φως που το λάτρεψα, δολοφόνος μου.
ΓΙΩΡΓΗ Π. ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
Από τη συλλογή του
ΔΕΙΚΤΕΣ ΣΠΑΣΜΕΝΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου