στ' όλβιο κλέος ζώντας

απαγγέλει ο γ.π.κασιμάτης-δρυμωνιάτης

τούτ' η ζωή των μεθυσμένων σου στιγμών,
των άνομων κι αιθέριων μικρών ατοπημάτων,
των μύχιων, αδήλωτων κι αδούλωτων λαθών,
...των εξαιρετικών της εντροπίας σου ρηγμάτων,
τούτ' η ζωή των φλογερών σου μυστικών ανθών,
των συμπεπυκνωμένων ουρανίων αισθημάτων,
της συνονθύλευσης παλμών ιδεατών τε κι υπαρκτών,
της ένωσης των άυλων πολύχρωμων αιμάτων,
τούτ' η ζωή , η άλλη σου, η άφοβη φυγή,
περίληψη που μοιάζει να ναι του απείρου,
είν' η ζωή η αληθής, που μόνη εν ζωή σε οδηγεί
στ' όλβιο κλέος του αγίου της ζωής ονείρου!!!

αναζητώντας την τελειότητα πριν το τέλος,
θα κρυφτώ στο μυστικό σου τόπο,
-ω τι τιμή!!!!-
και θα σου τραγουδάω ψιθυριστά
τον αιθέριο ύμνο με λόγια απλά:

Στην εφαπτομένη των συγκινήσεων
ακολούθησέ με
Συνημίτονο ένα είμαστε
στη γωνία των ουρανών,
μετέωροι και υπαρκτοί
πλάι στο τέλειο,
εσύ,
συνονηρεύτρια,
τύχη εκλεκτή,
άνθος του λόγου!!!!!

σε φιλώ απ' εδώ, απ' την όχθη τ' ονείρου
....ναι, μου λάμπει το άστρο σου, ναι....!!!
αγγελούδ' η ψυχή σου, μυρωδιά άγιου μύρου,
σε φιλώ στ' όνειρό μου μακρινέ μου ουρανέ!!

ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΣΙΜΑΤΗ -ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
Από τη συλλογή
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ