ότι άνθρωπος έτυχε να ‘μαι.


Χάθηκα στη χάση του φεγγαριού,
σαν αστεράκι χλωμό στον ουρανό των ονείρων,
χάθηκα φτωχή μου ψυχή πλασμένη από πετρέλαιο,
χάθηκα στην χάση του φεγγαριού,
πως χάνονται κι οι αέρηδες και πίσω λυσσομανούν, φυσούν,
λες κι ο χρόνος ανέτρεψε τους μελλούμενους δρόμους,
Χάθηκα στη χάση του φεγγαριού
ολομόναχος στα τρίσβαθα καταβόθρας δαιμόνων,
εγώ που Θεό δεν εδόξασα και χαρά δεν απόδιωξα.,
ααα αααααα ααα αα ααααααα
στην αμαρτία μου αφήστε με να ζήσω
φίλοι, Θεοί και Δαίμονες
στην αμαρτία μου αφήστε με να ζήσω
άγγελοι, άγγελοι δειλοί,
ότι άνθρωπος στο σύμπαν , το μέγα εντός ,
ότι άνθρωπος μικρός πενιχρός
στο σύμπαν το μέγα εντός,
ότι άνθρωπος έτυχε νάμαι…..

Γιώργης Π. Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης
από την ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ