Πεφταστέρι στο τετραπέλαγο

Στο νησί των δεκάξι ωραίων ανέμων
σκιά κινδύνου, σεισμός καραδοκεί.
Η ενέργεια ‘ναβλύζει
από τις πέτρες κι από τη θάλασσα.
Έν’ άστρο ψηλά σημαδεύει αθώα
να πέσει ολόλαμπρο κρυφά στην ψυχή μου.

Έλ’ άστρο μου! Έλα φωτιά!
Στο τετραπέλαγο νησί της αγάπης,
στων δεκάξι ανέμων το απάνεμο απάγκιο,
έλα δαίμονα, έλα τρέλα,
έλα ποίηση, κρυφό πεφταστέρι
της άκρας ψυχής μου.

Στο νησί της ζωής μου
πέσε αστέρι μου, αγκάλη ανοίγω.
Ορθό σαν θάνατος πέσε βαθιά μου.
Ορθό σαν θάνατος, είσαι η ζωή μου!

Στο Νότο Είναι μου
όλα τα σύμπαντα και η γη μου ένα.
Ένα κι εμείς, Κόρη τ’ αφρού, ω, αγία μου!
Στο νησί–όνειρο,
στων δεκάξι ανέμων την κουπαστή,
ποτέ ναυαγοί, αεί έρωτας,
εγώ κι εσύ
κρυφίως ένα, πεφταστέρι μου……

Γιώργης Π.Κασιμάτης-Δρυμωνιάτης
Από τα ΕΡΩΤΑΡΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ