Οδός Πηγής

Ξυπόλητος και ασκεπής ταξιδεύω.

Στροφή προς την οδό πηγής αναζητώ.
Εγώ. Ο διψών για το ύδωρ της ζωής.
Ταξιδεύω ανήλιος προς το μέλλον
εποχούμενος των τρυφερών αναμνήσεων.
Μα ποιος ξέρει που πέφτει
η οδός πηγής, για να πιω να χορτάσω;
Ποιος θα μου δείξει
το δρόμο προς εκεί που πηγάζει η ζωή;
Ποτέ μου δεν ξεδίψασα …ποτέ μου…
φτωχή μου ηδονή.
Κι αυτός, ο εαυτός, ο άθλιος, ο αγαπητός.
Προχώρησε τόσα χρόνια μοναχός,
εγωιστής, Δον Κιχώτης, έφιππος στην έπαρσή του.
Έφτασε ως τον προ δρόμο της πηγής.
Μα δεν ήπιε. Όχι, δεν ήπιε…
Έτσι είναι φίλε.. φυλάγετε η οδός πηγής.
Φύλακες άγριοι την κρατούν κλειστή,
Κύκλωπες γίγαντες την κοιτάζουν
με λάγνο το μάτι της σάρκας, την διεκδικούν….
δική τους την θέλουν …δική τους πρόσκαιρα είναι.
Αλλά κι εγώ την ποθώ,
Κύριοι των δυνάμεων,
εραστές ξετσίπωτοι
της ωραίας πηγής.
Ω, άγριοι φύλακες,
θα σας επιτεθώ με σύσσωμες
και σύψυχες όλες τις δυνάμεις μου.
Πιότερο όλων εγώ, εγώ εραστής της!!
Κι όλο πιο πολύ την ποθώ,
όσο αποκλειόμενος διψώ…διψώ…διψώ…
Μουσκεμένα τα μούσκλια της
κι εγώ με πόθο θα επιτεθώ!!!
Θα σας πετσοκόψω, φύλακες.
Για μάχη διψώ.
Να σας σκοτώσω θέλω,
τέρατα της φυλακής.
Να την διαβώ την οδό πηγής.
Να καταχτήσω την ηδονή
την αληθινή.

(Ήταν άγρια η μάχη
κι ήταν ήδη αργά όταν νίκησα
τα Κυκλώπεια πάθη.
Πύρρειος η νίκη μου,
εκπρόθεσμη δόξα…
Η πηγή ήταν ήδη στεγνή για μένα.
Στην οδό της έπεσα ξερός,
ο διψών για το ύδωρ της ζωής.
Νικητής ηττημένος.
Δίχως πια έπαρση.
Εφτά φορές νεκρός.
Γάτα πατημένη στην άσφαλτο η ψυχή μου.
Στην οδό πηγής, αργοπορημένος,
μη ευτυχής, μη δυστυχής.
Εν ώρα θανάτου,
ουδέτερος ο νεκρός μου).

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από την ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ