αυτό το ποιηματάκι μου το έγραψα το 1990....δεν ξέρω ποιος διάολος μου κράταγε το χέρι όταν το έγραφα.
Στου
μέλλοντος τη γειτονιά
...και θάρθουν μέρες π' όλα λίγα
θα είναι πια στη γειτονιά.
Λίγ΄η αγάπη, λίγ΄η ελπίδα,
λίγα τα όνειρα, κοντά.
Κι απ’ όλα λίγη και πιο λίγη
θα είναι πια η ανθρωπιά.
Θάχουν κοντύνει κι οι ψυχές μας
κι ο νους θα είναι ελλιπής.
Κορμιά που σέρνονται στους δρόμους
θάναι οι πρώην ευφυείς.
Κι απάνω εκεί, στην εξουσία
θάναι αισχρά δαιμονικά,
που με παντιέρα τους το χρήμα,
θα μηδενίζουν τη χαρά.
Θα είναι όλα δυστυχία
στη γειτονιά τού πρώην φωτός.
Η ανθρωπότητα, ω Θε μου,
θα είναι όλη ένας νεκρός.
Κι η γειτονιά που χαχανίζαν
ως χθες παιδιά όλο χαρά,
θα είναι τάφος. Θάχουν ζήσει
μόνο το χρήμα κι η ψευτιά.
Γιωργης Δρυμωνιάτης
Από την "ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΠΟΙΚΙΛΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ"
Γιωργης Δρυμωνιάτης
Από την "ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΠΟΙΚΙΛΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ"
Αυτός ο "διαολάκος" που σου κρατά το χέρι,
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαχρονική Αξία δίνει στην Ποίησή σου..
"Του μέλλοντός σου η Γειτονιά" στέλνει ξανά χαμπέρι:
Δώρο Ψυχής η Ανθρωπιά, γίνεται Αναπνοή σου..
(Υπέροχη η Δημιουργία σου, φίλε μου!..)
Γλυκιά μου Λυράνθη, σ' ευχαριστώ!!!!!!
ΔιαγραφήΠροφητικό !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή'' Μα σε κάποια γειτονιά,
φτωχική γειτονιά ''
θα γελούν κάποια παιδιά
στης γιαγιάς τους την ποδιά,
και του γέλιου τους η ελπίδα,
του '' νεκρού κόσμου '' θα ναι ασπίδα...!!
Κάτι πιο αισιόδοξο ;
ΑπάντησηΔιαγραφή