δείκτες σπασμένων ρολγιών

δείκτες σπασμένων ρολογιών

Και ταξιδεύεις και συ, η ιδέα, μαζί μου,
στο σκότος της μάζας της μαύρης, της ύλης
της φτηνής και αόριστης, στο χάος
της ενέργειας που δεν φαίνεται, στων σκοτεινών
διαδρομών τη μαγεία, στα εκμαγεία του ζην,
ελεγεία στο μέσα όλον του κόσμου μου,
που σκότος ανάκατο με φως,
σαν το μέγιστο, σαν το πλείστον του όλου σύμπαντος.
Ελαχιστότατο ποσοστό το φως
στ’ απέραντο έρεβος του χάους.
Αλλ’ όμως πριν επανέλθω στην πλήρη κατάτμηση,
στα εξ ων συνετέθηκα, στα κβάντα και στα -όνια
που συναποτελούν το τυχαίο υπαρκτό
του μικρού εγώ μου,
φεύγω οδεύοντας μεν προς την άγνοια,
μ’ αναζητώντας την έλλογη γνώση.
Και στα στενά όρια του νου
ταξιδεύεις μαζί μου και συ, η ιδέα,
να οι ράγες των αόρατων οριζόντων μας.
Γέννηση, Έρωτας, Πόνος, Χαρά, Κηδεία,
έλα καλή μου, ακλούθα με,
πάνω σε τούτες τις ράγες,
χέρι με χέρι ας προστρέξουμε
κι ας εκλείψουμε όμοια μόνοι.
Τελειώνει η αρχή μας εκεί, στην απαρχή
που ο χρόνος ματαιώνει τη φωνή
με μια στοναχή π’ αντηχεί στου αιώνιου
τα τοιχώματα, στους διαδρόμους,
στους δρόμους της αβύσσου.
Κι όλα απ’ την αρχή μες στο σπέρμα, ως Ζωή,
ως Ιδέα, ως Αγάπη. Ταλάντωση της χορδής.
Εναλλάξ παππούς, πατέρας, παιδί.
Πορεία κυκλική, ημικυκλική, τελική.
Τι κακός αυτός ο σφαιρικός ο δαίμονας του μηδενός!
Κι αναρωτώ του νου μου το κενό:
Πάνω σε δείκτες σπασμένων ρολογιών
η τρανή διαδρομή του μιγαδικού αριθμού μας;
Ταξίδι αναψυχής του ενός με ρότα απ’ το μηδέν
προς το τίποτα; Ίσως καλή μου, ίσως.
Αλλ’ ίσως και το παν πάνω σ’ αυτούς τους δείκτες,
στα καμπυλωμένα δάκρυα του σπασμένου χρόνου
που στήνει θάνατο στον έρωτα, καθώς μας διαπερνά.
Απ' τη χαρά του Θεού ας κλέψουμε έστω
το χ του αγνώστου.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης
Από την συλλογή "ΔΕΙΚΤΕΣ ΣΠΑΣΜΕΝΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ"