Δυο μοναξιές , μια θλίψη

Ως είδος θανάτου,

η μοναξιά με περιέλουσε

με ολόλευκη θλίψη,

λες και το φως των ασθενών

αισθήσεων

καταφέρνει να σβήσει

το έσω μου σκότος.

Δεν πονηρεύτηκα καθόλου λοιπόν;

Αχ…Και στο τέλος,

εκεί που σε βρήκα νεκρή,

δεν ήμουν κι εγώ ζωντανός,

εκεί,

πέρα.

Δυο μοναξιές, μια θλίψη.

Κι εκατέρωθεν του νοός

το άπειρον του τίποτα.

Το ανελέητο μηδέν.
Το αχόρταγο χώμα!

Τι να το κάνω το όνομα,

όταν πια δεν θα υπάρχω;

Δεν λες….

….καλά που πρόλαβα

και συλλάβισα κάπως,

δίπλα στα σκότη μάτια σου

εκείνο το εύφλεκτο δίλεξο:

« σ’ αγαπώ»!

……αν θυμάσαι……

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ

Από τη συλλογή "ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΥΟ ΦΡΑΠΕΣ ΚΙ ΕΝΑ ΓΛΥΚΟΛΕΜΟΝΟ"