Τότε που ήταν Φεβρουάριος

Ήταν και τότε Φεβρουάριος
δίσεκτου έτους.
Τους σταματήσαμε
αφού καταστρέψανε.
Ήταν αργά και ο Θεός απουσίαζε
από το πανταχού παρόν του
ως συνήθως.
Έτσι πέθαναν πολλοί αβοήθητοι,
άλλοι σακατεύτηκαν στα πνευμόνια τους,
άλλοι πάλι δεν πρόλαβαν καν
να γνωρίσουν τον Ήλιο.
Οι βάρβαροι βλέπεις,
παραμονεύουν αόρατοι, πίσ’ απ’ το φως ,
με σκοτεινή ενέργεια βαριά οπλισμένοι.
Οι βάρβαροι βλέπεις
έρχονται πάντα κάποτε.
Τότε που δεν τους περιμένεις.

Το καλό όμως είναι
ότι και οι καταστροφείς
καταστρέφονται.

Αν και ο πατέρας μου έλεγε,
τότε που ήταν Φεβρουάριος πάλι,
πως ο θάνατος ποτέ
με θάνατο δεν εμποδίζεται
και πως την Αλεξάνδρεια
θα την ανοικοδομήσουμε,
κάνοντας έπαρση της οδύνης του νου
και ναρκώνοντας τους βαρβάρους
στον ύπνο τους, με νάρκωση καθολική ,
καταπλακώνοντας ταυτόχρονα
την καιόμενη πίσσα με τα αέρινα τείχη μας,
χωρίς καν να απασχολήσουμε το Θεό,
το μέγα, που συνήθως λείπει
και χωρίς ποτέ να σκοτώσουμε κανέναν.

Έτσι πρέπει να γίνει!
Εφόσον τα έχουμε τα προσόντα,
μπορούμε να ηγηθούμε,
ενάντιοι εναντίον βαρβάρων
ορατών τε πάντων και αοράτων
και να νικήσουμε σύντομα.
Τον ερχόμενο Φεβρουάριο ίσως.
Νίκη μακράς διάρκειας.
Νίκη αορίστου χρόνου.
Μόνο αυτό μας πρέπει.
Μόνο αυτό δικαιούμεθα.
Να διακόψουμε την έλευση
άλλων δίσεκτων πρέπει.
Να καταστρέψουμε την αλληλουχία
των αγίων βαρβάρων.
Να στερεωθούμε καλά ξαπάνω
στο φωτεινό εγώ μας.

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ

Από τη συλλογή "ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ"