Ως ξέρει όλος ο κόσμος

Ωκεανοί τα δάκρυα

του καλού Θεού μας,

πλοία οι ελπίδες μας,

επιβάτες τ’ όνειρα.

Στο λιγοστό το χρόνο,

στο άδηλο μέλλον,

στον όμορφο κόσμο

των δούλων του Θεού,

ταξίδια παντού

μικρά ή μακρινά,

εξερεύνηση, δόξα,

γνώση και χαρά,

παιχνίδι εδώ,

τραγούδι εκεί,

το γέλιο ευλογία, θεϊκή.

Πιο πέρα όμως δάκρυ,

η πίκρα τ’ ανέμου,

η θύελλα μετά,

μικρά τα καράβια,

μεγάλα τα όνειρα,

φορτία βαριά,

όλα αναμενόμενα,

καλά και κακά.

Δεν πλέουμε στραβά,

αλλά η ρότα πάντα

προς το ίδιο τέλος

μονότονα τραβά.

Στο λοξό ορίζοντα

καταλήγοντας,

χάνονται εσφαλμένα

προς το λάγνο άπειρο

οι χυμοί των ψυχών.

Όνειρα φαντασμένα,

γκρεμοτσακισμένα,

στην άβυσσο του χάους,

ναυάγια όλα ,

βυθισμένα στο ψέμα.

Υγρό πυρ γενναίο

το άλικο αίμα,

που έσβησε κι εκείνο

καρτερικά.

Μας βλέπει, λέει, και κλαίει.

Κλαίει, λέει, για μας.

Ωκεανοί τα δάκρυα

του καλού Θεού μας,

ανεξίτηλο μπλάβο

για να κολυμπά

στον μπλάβο πλανήτη,

αμύθητη κι ωραία

η ρευστή χαρά,

που πάντοτε όμως

τελειώνει οδυνηρά.

Διότι, ναι, διότι

-ως ξέρ’ όλος ο κόσμος-,

ωκεανοί τα δάκρυα

του καλού Θεού μας,

γεμάτοι ξέρες όμως.

Την ξέρα του θανάτου

ποιος την προσπερνά;

ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ

Από τη συλλογή "ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ"