Όταν άνθη εδένατε...

Όταν άνθη εδένατε στα τεφρά μαλλιά σας, και μες στην καρδιά σας αντηχούσαν σάλπιγγες, κι ήρθατε σε χώρα πιο μεγάλη τώρα ― οι άνθρωποι με τα έξαλλα πρόσωπα, τα ρίγη, είχαν όλοι φύγει. Όταν άλλο επήρατε πρόσταγμα, άλλο δρόμο, σκύβοντας τον ώμο, τη βαθιάν ακούγοντας σιωπή, τους γρύλους, στην άκρη του χείλους ένα στάχυ βάζοντας με πικρία τόση ― είχε πια νυχτώσει. Kι όταν εκινήσατε λυτρωμένα χέρια πάνω από τ' αστέρια, κι όταν στο κρυστάλλινο βλέμμα, που ανεστράφη, ο ουρανός εγράφη, κι όταν εφορέσατε το λαμπρό στεφάνι ― είχατε πεθάνει. Καρυωτάκης Kώστας 

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ω εσύ που έχεις γίνει

πικρή, κρυφή, αλόγιστη,

υποχρεωτική συνήθεια ανθρώπων,

και πουλιών κι εντόμων και ψαριών,

εσύ , ο ίδιος,

που βασιλεύεις στο απέραντα μεγάλο,

στο απίστευτα μικρό

και στο παντού,

εσύ που καταλύεις ό,τι δημιουργεί ο Μέγας

και φτιάχνεις απ' αρχής

όσα εκείνος μοναχός δεν καταφέρνει,

φοβερέ στα όρια της φαντασίας μου,

γλυκύτατε στα περιθώρια των αστέρων,

ω, μην αργήσεις να μου ρθεις κι εμένα

στο κελάρι εδώ,

στο υπόγειο των προσωρινών αναμνήσεων,

εδώ, που πίνω νέκταρ οράματος

και φιλώ τη χούμελη των ονείρων,

μην αργήσεις.

Ένα μονάχα , ετσι κρυφά και με πολλήν

εμπιστοσύνη σου ζητώ.

Ω θείε θάνατε!

βέβαιε κι ακριβέ

και λατρεμένε μου Θεέ,

έντιμε Θεέ, που μου δείχνεις πάντα

το άγιο πρόσωπό σου,

παρακαλώ, σαν έρθεις,

ναι,  να έρθεις να με βρεις,

ναι, έλα να με βρεις,

μα όχι απάνω εκεί που λιώνω και πονώ,

όχι την ώρα της μεγάλης σκοτοδίνης,

όπου, χωρίς κανένα βέβαιο Θεό,

ολοθλίβομαι και πάσχω.

Έλα την ώρα που είμαι ευτυχής.

Την ώρα που φωσφορίζουνε τα μάτια,

το κορμί πούχει ορμή

και έπαρση ο νους μου.

Τη ώρα που, απ' την πολλ' ηδονή,

με γέλιο στεφανώνω

το απόγειο της δόξας.

Εγώ για σένα τότε , με χαρά,

τα όνειρα και τη ζωή

θα σβήσω εν ευλογία.

Θα σου οριζοντιωθώ λευκός.

Δικό σου το εγώ μου!

Και θα σ' αφήσω πίσω μου

τον λόγο τον καλό

να σε υπηρετεί, ως σου οφείλει.

ΓΙΩΡΓΗ Π. ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ

Από την ομώνυμη ποιητική του συλλογή