Mέρες και νύχτες γήινες

'Ηταν η μέρα έμορφη.

Η Γη λαμποκοπούσε.

Φορούσε ρούχα Άνοιξης

κι άρωμα Παραδείσου

και χάνονταν χορεύοντας

στην πίστα της αβύσσου.

Ο Ουρανός καθότανε

στην άκρη του πελάγους

και την ερωτευότανε

την Γη τ' ωραίου άγους.

Κι εγώ, στην άκρη του γιαλού,

δυο μάτι' αναθωρρούσα

και την εντός μου άβυσσο

με φως χαϊδολογούσα.

Αχ, πόσο αγαπούσα

το φως και τη ζωή!!

Μα ήρθε η νύχτα σκοτεινή.

Η Γη μαυροφορούσε.

Διαγράφτηκαν τα χρώματα

και τ' όνειρα εξίσου

κι η Γη σέρνονταν άβουλη

στο χάος της αβύσσου.

Ο Ουρανός είχε σβηστεί

στα βάθη του πελάγους

κι έκλαιγε τη χρωματιστή

τη δύναμη του κάλλους.

Κι εγώ, στην άκρη του νησιού,

δυο μάτι' αναζητούσα

και την εντός μου άβυσσο

στη θλίψη ξεναγούσα.

Αχ, πόσο ήταν απούσα

στο σκότος η ζωή!!

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Από την ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΕΝΔΡΕΙΑ