Χτένια ψυχής

Όταν ο Ήλιος θα μυρίσει

ψωμί και λάδι και κρασί

και με αλάτι θα ξομπλίσει

τ' αγαλματένιο σου κορμί,

θα 'ρθω κι εγώ να σε φιλήσω

στην άκρη του καλοκαιριού,

πουλί τ' ανέμου, πελαγίσο,

που μου 'χεις πάρει όλο το νου.

Όταν η θάλασσα θ' ανθίσει

και μύρο αλμυρών ανθών

το σώμα σου θα 'χει ποτίσει,

τ' ολόγυμν' επί των αφρών,

θα ' ρθω κρυφά στην αγκαλιά σου,

που φύκια θα μοσχοβολά

και με τα μάτια στα μαλλιά σου

θα σου χαϊδέψω τη χαρά.

Όταν οι φλόγες φτερουγίσουν,

άνομα εντός μου ως θα μπεις,

σαν φωτιστούν οι αφορισμοί μου

εκ της δικής σου αναλαμπής,

θα 'ρθω μικρή μου, ασημένια,

σ' απόσταση αναπνοής

και θα σου φέρω εγώ τα χτένια,

τα που ποθείς. Χτένια ψυχής.

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Από τα

ΕΡΩΤΑΡΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ