ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ: έργα και ημέραι...

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

έργα και ημέραι...

έργα και ημέραι...

ευχαριστώ θερμά τις φίλες και τους φίλους που τα κόσμησαν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ολίγα τινά περί του μπλογkάρχη

Ο Γιώργης Π.Δρυμωνιάτης, κατά κόσμον Κασιμάτης , ο και ως Αριστοκλής εμφανιζόμενος, ενίοτε, στο παρόν μπλογκ, γεννήθηκε στα Κύθηρα κατά τα μέσα τού περασμένου αιώνα (1954) και δεν πέθανε ακόμα. Μεγάλωσε εκεί κι ύστερα ήρθε Αθήνα και σπούδασε Οικονομικά και μ' αυτά εξασφάλισε τροφή για το σώμα του. Έχοντας τη λόξα της ανάγνωσης και της γραφής, εξασφάλισε , ευτυχώς , και τροφή για τα υπόλοιπα συνθετικά του. Γράφει εκ κοιλίας μητρός...αλλά βαριέται να τα εκδώσει...Εδώ σας δίνει μερικά από τα της λόξας του τέκνα, όχι για να κάνει τον σπουδαίο, αλλά επειδή ξέρει πως υπάρχουν κι άλλοι σαν αυτόν, να μοιραστεί μ' αυτούς θέλει την τρελάρα του. Είναι παντρεμένος παραδοσιακά (με γυναίκα) κι έχει ένα γιο. Ποδοσφαιρικά ανήκει σ' αυτούς τους της παράγκας και πολιτικά στους της μαρμάγκας( που τους έφαγε, δηλαδή). Κατά τα άλλα τίποτα..σαν τους πολλούς.Όταν είσαι σαν τους πολλούς, χα....είναι σαν να μην είσαι τίποτα κι οταν κάνεις και τον κάποιον, τότε πιο τίποτα...Αυτά για σήμερα...Τα ξαναλέμε, αν μας μεινει φωνή....

Πῶς μᾶς θέλει ἡ «ἀληθὴς δημοκρατία»

Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο.

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ, δεν μπορώ
Τίποτ' άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
Τον πολύφυλλο ανθό
Της ζωής μου

Τα δυο χέρια μου, να...
Στα προσφέρω δετά
Για να γείρεις γλυκά
Το κεφάλι

Κι η καρδιά μου σκιρτά
Κι όλη ζήλια ζητά
Να σου γίνει ως αυτά
Προσκεφάλι

Ω μελίσσι μου, πιες
Απ' αυτόν τις γλυκές
Τις αγνές ευωδιές
Της ψυχής μου!

Σ' αγαπώ τι μπορώ
Ακριβέ να σου πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο;

Άνθη της πέτρας

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα

με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες

γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα

Άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες που ήρθαν

όταν κανένας δεν μιλούσε και μου μίλησαν

που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερα από την σιωπή

μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια

Στην πίστη πάνω, την ελπίδα

Μη φοβηθείς το σπίτι, που άνοιξε
Βαθιά στη γη τα θέμελα του,
κι ας έλθουν χίλιοι ανεμοστρόβιλοι
και τη σκεπή του ας ρίξουν κάτου.

Μη φοβηθείς το δέντρο , που άπλωσε
τις ρίζες του βαθιά στο χώμα,
κι ας σπάσει την κορφή του ο άνεμος
και τα πυκνά κλαδιά του ακόμα.

Μη φοβηθείς αυτόν, που στήριξε
στην Πίστη επάνω την ελπίδα.
Τον είδα στη ζωή να μάχεται
μα πάντα ανίκητο τον είδα.

Η Ελληνική γλώσσα

Δεν τραγουδώ παρά γιατί με αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρονα παίζει,
να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι’ αυτό έμειν’ ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μπαλάντα στουυς άδοξους ποιητές των αιώνω

Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι,

σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,

μαραίνονται οι Βερλαίν· τους απομένει

πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.

Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή

των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.

Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,

και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί,

η Αθανασία τούς είναι χαρισμένη.

Κανένας όμως δεν ανιστορεί

και το έρεβος εσκέπασε βαρύ

τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.

Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που' ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τούς βαραίνει

κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι κι ωχροί,

στην τραγική απάτη τους δομένοι

πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,

παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.

Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε,

νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:

«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε

«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι;»

Χώμα Ελληνικό

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα

και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι,

άφησε να πάρω κάτι κι από σένα,

γαλανή πατρίδα πολυαγαπημένη,

άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω

για την κάθε λύπη κάθε τι κακό,

φυλαχτό από αρρώστια, φυλαχτό από Χάρο,

μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό.

Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι,

χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη,

χώμα μυρισμένο απ' το καλοκαίρι,

χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει

μόνο με της Πούλιας την ουράνια χάρη,

μόνο με του ήλιου τα θερμά φιλιά,

το μοσχάτο κλήμα το ξανθό σιτάρι,

τη χλωρή τη δάφνη, τη πικρήν ελιά.

Χώμα τιμημένο, που 'χουν ανασκάψει

για να θεμελιώσουν ένα Παρθενώνα,

χώμα δοξασμένο, που 'χουν ροδοβάψει

αίματα στο Σούλι και στο Μαραθώνα,

χώμα που 'χει θάψει λείψαν' αγιασμένα

απ' το Μεσολόγγι κι από τα Ψαρά

χώμα που θα φέρνει στον μικρόν εμένα

θάρρος, περηφάνια, δόξα και χαρά.

Θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια,

κι όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλει

από σε θα παίρνει δύναμη βοήθεια,

μη τη ξεπλανέψουν άλλα, ξένα κάλλη.

Η δική σου χάρη θα με δυναμώνει,

κι όπου κι αν γυρίσω, κι όπου κι αν σταθώ

συ θε να μου δίνεις μια λαχτάρα μόνη,

πότε στην Ελλάδα πίσω θε να 'ρθω.

Κι αν το ριζικό μου -έρημο και μαύρο-

μου 'γραψε να φύγω και να μη γυρίσω,

το στερνό συχώριο εις εσένα θα 'βρω,

το στερνό φιλί μου θε να σου χαρίσω.

Έτσι κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω,

και το ξένο μνήμα θα 'ναι πιο γλυκό

σα θαφτείς μαζί μου στη καρδιά μου πάνω,

χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό.

Μιλώ

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών

Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα

Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες

Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή

Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα

Για τα κορίτσια που ζητιανεύουνε δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους

Μιλώ για τις ξυπόλητες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα

Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους

Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια

Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα

Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες

Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.

Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες

Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του

Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν

Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν

Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια

Κι οι σύντροφοί τούς φτύνανε και τους σταυρώναν

Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει

Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.

Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική

Ἀπὸ τὸ Ἄξιόν Ἐστι:

Τὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική.
τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου...
Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου...
Ἐκεῖ σπάροι καὶ πέρκες ἀνεμόδαρτα ρήματα ρεύματα πράσινα μὲς στὰ γαλάζια ὅσα εἶδα στὰ σπλάχνα μου ν' ἀνάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσεςμὲ τὰ πρῶτα λόγια τῶν Σειρήνων
ὄστρακα ρόδινα μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη...
Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη...
Ἐκεῖ ρόδια, κυδώνια θεοὶ μελαχροινοί, θεῖοι κ' ἐξάδελφοι τὸ λάδι ἀδειάζοντας μὲς στὰ πελώρια κιούπια. Καὶ πνοὲς ἀπὸ τὴ ρεμματιὰ εὐωδιάζοντας λυγαριὰ καὶ σχῖνο
σπάρτο καὶ πιπερόριζα
μὲ τὰ πρῶτα πιπίσματα τῶν σπίνων
ψαλμῳδίες γλυκὲς μὲ τὰ πρῶτα-πρῶτα Δόξα Σοί...
Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα-πρῶτα Δόξα Σοί!..
Ἐκεῖ δάφνες καὶ βάγια
θυμιατὸ καὶ λιβάνισμα
τὶς πάλες εὐλογώντας καὶ τὰ καριοφίλια
στὸ χῶμα τὸ στρωμένο μὲ τ' ἀμπελομάντιλα,κνῖσες, τσουγκρίσματα καὶ Χριστὸς Ἀνέστη
μὲ τὰ πρῶτα σμπάρα τῶν Ἑλλήνων! Ἀγάπες μυστικὲς μὲ τὰ πρῶτα λόγια του Ὕμνου...
Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου,
μὲ τὰ πρῶτα λόγια του "Υμνου.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ‘ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα ‘ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

Στοιχεία ταυτότητος

Xρονολογία της γέννησής μου πιθανόν το 903 π.X. -
εξίσου πιθανόντο 903 μ.X.
Eσπούδασα ιστορία του παρελθόντος
και του μέλλοντοςστη σύγχρονη Σχολή του Aγώνα. Eπάγγελμά μου:λόγια και λόγια, - τι νά 'κανα; Pακοσυλλέκτη με είπαν. Kαι τώντι.
Σύναξα ένα σωρό φτερά στρουθοκαμήλου απ' τα κα-
πέλα της υπόγειας Kόρης,
κουμπιά από χλαίνες στρατιωτών,
ένα κράνος, δυο φθαρμένα σαντάλια,
μάζεψα ακόμη δυο σπιρτόκουτα και την καπνοσα-
κούλατου Mεγάλου Tυφλού.
Στο Ληξιαρχείο, τα τελευταία χρόνια, μού δωσαν
την πλέον απίθανη χρονολογία της γέννησής μου: 1909.
Bολεύτηκα μ' αυτήν, και μένω.
Tέλος,το 3909 κάθισα στο σκαμνί μου να καπνίσω ένα τσι-γάρο. Tότε
κατάφτασαν οι κόλακες· με προσκυνούσαν· μου περ-
νούσαν στα δάχτυλα
λαμπρά δαχτυλίδια. Oι ανίδεοι δεν ξέραν
πως τά 'χα φτιάξει εγώ με τ' άδεια τους φυσίγγια πού 'χαν μείνει στους λόφους.Γι' αυτό ακριβώς, για την ωραία τους άγνοια, τους αντάμειψα πλούσια
με αληθινά πετράδια και διπλάσιες κολακείες. Πάντως
το μόνο σίγουρο:
τόπος της γέννησής μου: η Άκρα Mινώα.

Έρχομ' εγώ....

Έρχομ' εγώ, φτάνω εγώ προς Eσένα!

K' έτσι σε ημέραν ηλιόκαλην όπως
το βραδινό ξαφναπλώνουμε σκότος
κλείνοντας γύρω μας κάθε φεγγίτη
για να χαρούμ' εκεί απάνου στον τοίχο
κάποιους ριγμένους μ' έν' άλλο φως ήσκιους,
έτσι στο φως της ζωής μου ένα σκότος
έξαφν' απλώνω. Tης είπα της Nύχτας:
―Kλέφτρα, δεν τρέμω, να ψάξω 'σε στάσου.
―K' έκλεισα μέσα μου κάθε φεγγίτη
για να χαρώ ξανοιγμένον απάνου
στου μυστηρίου τον αγκρέμιστο τοίχο,
ω! τον ολόφωτον ήσκιον, Eσένα!

Kαι της καρδιάς: ―Ξερριζώσου, της είπα,
και της βουλής μου: ―Παράλυτη πέσε!
Σβύσου! Tης μνήμης, της γνώμης: Kοιμήσου!
Tη φαντασία την έπνιξα, σπρώχνω
κάθε χαρά στο γκρεμό, κάθε λύπη
τη μαχαιρώνω, κι ολάγρια μαδώντας
ποδοπατώ της αγάπης τα ρόδα.
K' έκραξα: ―Mάτια, κλειστήτε, και χείλη
μου, βουβαθήτε, κι αυτιά, μην ακούτε.
Kι όταν το είναι μου ολόγυμνον, άλλο,
ξένο και απ' όλα του γύρω και ολούθε
σαν από αέρα και σαν από λαύρα
το γοργοφύσημ' ακράτητο πήρε
προς τ' αξεδιάλυτου χάους το δρόμο,είπα:
―Eσύ τώρα, εσύ τώρα, εσύ τώρα,
γίνε Kαρδιά, Φαντασία και Mνήμη,
δείξου Bουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,
κάψε με Λύπη, Xαρά φίλησέ με,
κλείσε μ' εσύ στην αγκάλη σου, αγάπη,
στόμα μου εσύ και ακοές μου και μάτια.
Kάμε μ' Eσύ, κλείσου μέσα μου Eγώ μου
και με του είναι μου σμίξου το είναι!

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

έργα και ημέραι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου