Με τον Ήλιο να δύει, με το φεγγάρι ν' ανατέλει, στου Λιμνιώνα τα μέρη

Από τη μια ο Ήλιος,

από την άλλη ο φέγγαρος

κι εγώ απένταρος,

αλλ' ευτυχής,

στην άκρη της Γης.

Στα βράχια του Λιμνιώνα

περιφερόταν

ο βράχος μου.

Κι ο Ήλιος .Κι ο Φέγγαρος.

Ο ένας ανατέλει,

ο άλλος βυθίζεται

και η μικρή καρδιά μου

ανακαινίζεται.

Κι η μακροερωμένη

 μπροστά μου βολοδέρνει,

σπάει στα βράχια της

τα τεμάχια της.

Καλόκαρδή μου θάλασσα,

πνίξε τους τούς καημούς μας

κι άνοιξε ουρανούς

μπροστά στο βλέμμα μας.

Τούτος ο τόπος είναι το αίμα μας,

εμφιαλωμένο στην ύπαρξη.

Αίμα βραχοπέλαγο, γλυκαλατισμένο!

Με κάλλος ποτισμένο.

Εϊ, Λιμνιώνα μου,

γαλήνη της αθώας αμαρτίας μου,

κράτα μου το μπαστούνι

της πορείας μου.

Να πελαγοδρομήσω

ο τυφλός στο φως.

Αχ, απαγωγέα μου,

αχ Λιμνιώνα μου!!

Δεν θέλω τίποτ' άλλο,

ούτ' άλλον έρωτα..μπορώ να πω....

ΓΙΩΡΓΗΣ Π.ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
Από ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΑΙΜΑΤΑ ΚΙ ΕΡΩΤΑΣ