Δεν σε φοβάμαι

Νάτος και πάλι ο Θάνατος
που με παραμονεύει.
Βρε αϊ χάσου από δω!!
Είμαι μικρός ακόμα.
Κι αν ράγισ' η καρδούλα μου,
την μπάλωσα μ' αγάπη
μονομερώς μα επιτυχώς
και δεν θα σταματήσει,
όσο κι αν συ, απαίσιε,
πρόωρα το γυρεύεις.
Το 'βαλα πείσμα, Θάνατε.
Ας ελιναι ραγισμένη.
Ας μου τη βγάλαν οι γιατροί
απάνω στο τραπέζι
και με νυστέρι' ας κέντησαν
τις πιθανότητές μου.
Εγώ, σε πείσμα σου, 'κατό
λέω να ζήσω χρόνια.
Κι ας με πονάει διαρκώς.
Κι η θλίψη ας την τρυπάει.
Δεν σε φοβάμαι, Θάνατε
κι ας με πονάει η καρδιά μου!

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ
ΑΠό την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ