Εφτά γενναίοι πύργοι

Εφτά γενναίοι πύργοι

το στερέωμα.
Εφτά καθάριες μπόρες
το πιόμα του Θεού.
Εφτά πελώρια μάτια
το βλέμμα του νεκρού.
Εφτά τα σκαλοπάτια
που ‘ χω ν’ ανεβώ.
Εφτά μερώ φεγγάρι
η αγάπη μου.
Όρθιο στο παλάτι
των στεναγμών.

γ.π.κ-δρ.

Αφθονία πάθους και ελέους

η φύση μου.
Τι καλό και τούτο!!

γ.π.κ-δρ.

Με πήρεν ο Ήλιος

και μ’ έκαμε μαύρον.
Μα τ’ άσπρο σου , άστρο,
ποθώ.
Λευκός στη λήθη
να παραδοθώ.

γ.π.κ-δρ.

Α πια…μ’ αυτόν τον τελευταίο ασπασμό.
Όχι, δεν θέλω οχτακόσιους ασπασμούς
την ώρα που πεθαίνω.
Και μάλιστα απ’ τους πολλούς
που ούτε μια
δεν μ’ ασπαστήκαν στη ζωή.
Α, ρε μπαγάσηδες!
Τώρα που είμ’ ακίνδυνος, φιλιά.
Ω ψες δαγκωματιές, κουφάλες…

γ.π.κ-δρ.