Ανάσταση έφερέ μου.

Με ελλιπές της Άνοιξης λουλούδι

το μαραμένο μου έμοιαζε.

Μα εγώ το πήρα να, εδώ,

στα χέρια που με χώμα

τα είχα θρέψει σκάβοντας

και με της δύναμης νερό

από ιδρώτα δροσερό

τα είχα ποτισμένα.

Κι οι ρίζες του καρφώθηκαν

στα χέρια τα ιδρωμένα

και τ’ άρωμά του ανάσανε

από τη μυρωδιά μου

και όλα του τα χρώματα

κάτι από το αίμα μου

μεταγγισμένο πήραν

κι ολάνθισε όμορφο ξανά

στον κήπο των ονείρων μου

τ’ άνθος το μαραμένο.

Και να 'μαι..περιμένω

να το φιλήσω πια,

εκεί στα ροδοπέταλα

τα γλυκανταριασμένα

που ήρθανε για μένα

τούτη την πρωινιά.

Στα χέρια μου τα ιδρώφιλα,

τα έντιμα λασπωμένα,

που ξέρουνε ανάσταση

να φέρνουν στο λουλούδι,

απλώθηκαν τα φύλλα του,

τα πέταλα, οι χυμοί του,

απλώθηκαν και γιόμισε

ο τόπος μου ομορφιά!!!

Κι ο χρόνος μου αναστήθηκε

απ’ την Ανάστασή του,

του λουλουδιού

που ελλιπές δεν ήταν τώρα πια…

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Από την υπό δημιουργία συλλογή "ΕΑΡΙΝΑ ΚΙ ΕΩΘΙΝΑ"