Χειμερία μέθη

Χειμερία μέθη

Μικρή περιπλανώμενη 

στην καρδιά μου ανθισμένη,

χειμωνανθέ μου λευκέ!

Βινύλιο στον Ήλιο εσύ

κι εγώ η βελόνα των αισθημάτων.

Πέρασε θεϊκή των μυστηρίων μουσική

στ’ απυρόβλητό μου,

εκεί που οι ανθοί της υφαίνουν όνειρα

και οι παλμοί της ελπίδες.

Είν’ αστραπή ο έρωτας κι η αγάπη βροντή.

Βρέχει και οι ανθοί της βαθιά μου,

νάρκισσοι στη γαλήνη μου.

Χιονίζει στην απόκρυφή μου αυλή.

Θα μεθύσω με γάλα του Γαλαξία

και μ’ αστεριών κουστουμιά θα ντυθώ.

Θα ρθουν κι οι αμυγδαλιές,

παρανυφούλες στο γάμο μας.

Χειμώνα θα σε παντρευτώ αερικό,

όλα λευκά , μόνο μας κόκκινο το αίμα

κι ίχνη από ροζ

στα πέταλα της μυγδαλιάς.

Κι εσύ θα φοράς το χιόνι πέπλο σου,

σαν κορυφή αδάμαστου βουνού.

Οι μαστοί σου ορίζοντες του ωραίου,

οι λαγόνες σου καταφύγιο

στην κορφή του όρους του υψηλού και αγίου.

Ορειβάτης στα όνειρά σου τα γιγάντια,

θα πιάσω τον Ήλιο με το στανιό

και θα του πω πως ποθώ

όλβιος στα χέρια σου να πεθάνω,

καθώς του παντός τον ορό θα ρουφώ,

καθώς σ’ έρωτα θα  ταλανίζομαι.

Κορυφώσου ασημαντότητά μου στα ύψη της.

Πάρε αφή και τις άλλες μου αισθήσεις

και πάμε σε στιγμή δοξαστική.

Μικρή λευκή περιπλανώμενη, 

στην καρδιά μου ανθισμένη,

για σένα πεθαίνω και ζω

κι όσο ζω, για σένα, αρσενικός ουρανός,

παθιάζω την ολότητά μου για σένα,

ω μοίρα μου!

Τρελός από έρωτα μες στο χειμώνα,

με γάλα του Γαλαξία μεθώ

πάνω στο λευκό σου σώμα.

Γιώργης Π. Δρυμώνιατης

Από την ΙΧΝΗ ΠΑΧΝΗΣ