Μπορώ να νοσταλγώ

Στη φωτογραφία σου εμπρός

προσκυνώ το φως

κι απ' των ματιών σου τ' αστέρια

ως τα χέρια μου

φιλί ξεκινά, φιλί τυλίγεται.

Αόρατη αγάπη σε χρόνου κενό.

Μα ναι!

Το χρόνο σταματώ

για να σ' έχω για πάντα

στα δευτερόλεπτα.

Κοίτα το χιόνι π’ απαλό

πέφτει στα κόκκινά μας.

Αλλά συ λείπεις. Λείπεις μου,

λευκότητα σεμνή

κι η λύπη σύντροφός μου

στου κόσμου μου το εντός.

Μου ΄φυγες κιόλας , μου 'φυγες…

έφυγες πριν μου ρθεις.

Ας είσ’ ευτυχισμένη

στη γη τη χιονισμένη.

Κι  απ’ το φευγιό σου ακόμα εγώ

μπορώ κάτι εξαίσιο,

κάτι ακριβά γλυκό.

Μπορώ να νοσταλγώ!

Μπορώ να νοσταλγώ,

σεμνή λευκότητά μου. 

Να μου ξανάρθεις σαν βροχή,

σαν φλόγα, σαν αγέρι,

σαν χιόνι αγνής αυγής,

στα σκιερά μου μέρη

να λιώσουμε μαζί.

Φως, ας μη μου χαθείς!

Άπιαστο, ασύλληπτό μου, 

με σώμα και ψυχή

είθε να επιστρέψεις

στα δευτερόλεπτά μου.

Σ' αιώνια στιγμή,

των ομματιών μου αστέρι

είθε να ξαναρθείς.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης

Από την "Ολογολογίες και Πολύλογα"