Ποίηση-Απαγγελία : ΓιώργηςΔρυμωνιάτης
Μουσική Beethoven - Silencio
Ωδή στη σιωπή
Τρυφερότατη η σιωπή μού μιλούσε
μέσα στ’ άδειο κελί.
Δίχως φιλί ,
αποσκοπούσε η δειλή
να μου κλέψει ψυχή
κι αδημονούσε
στη σκιά της να με δει.
Ιερό εραστή της.
Πάρε με, σιωπηλή, τρυφερή,
πάρε με,
μη δειλιάζεις ωραία ισχυρή,
δεν αντέχω την γύμνια.
Ντύσε με με σκιές λουλουδιών,
φόρα μου μιαν εσθήτα αγάπης.
Θέλω να ζω σ’ ένα νόημα άλλο
και ας σιωπώ κι ας σιωπώ.
Μπρος στου φλύαρου κόσμου
την ανόητη πλάνη,
τι σπουδαίο να πω;
Άκουσε την φωνή των ονείρων,
άκου σιωπή, μα κουβέντα μην πεις.
Θα μας φέρουν οι νύχτες μας πόθους
και οι μέρες μας βρόγχους,
μα εμείς, αχ εμείς,
οι ποτέ αφελείς,
θα ζωστούμε και πάλι μ’ αγάπη,
σαν εκείνην εκεί,
που δεν θέλει πολλά,
που πλανιέται με δάκρυ
στου κενού το κελί.
Φίλα με σιωπή,
φίλα με στ’ ήσυχο στόμα.
Με το σώμα θα σου πει η ψυχή
το στερνό σ’ αγαπώ
κι όταν φύγει εκείνη,
συ να μείνεις εδώ, ω σιωπή,
που το στόμα μού κλείνεις.
Τίποτ’ άλλο.
Στων κουφών την αυλή
την σιωπή μου αφήνω ρεγάλο.
Δεν κλαίω που δεν έγινα τρανός
με τις γραφές μου.
Κλαίω που στάθηκα οκνός
στις δύναμές μου
κι είπα πολλά ανούσια,
πολλά ποιητικά,
πριν σε γνωρίσω,
πριν με πάρεις στη σκιά σου ,
αγιότητα κρυφή,
συ , των ερώτων μου όλων η στερνή χαρά,
σιωπή μου.
Συ,
η μόνη ολότελα δική μου…
Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου